myślowy wielokropek

wiesz jak to jest? czasem pojawia się w naszym życiu jakaś osoba, z początku zupełnie obca, nowopoznana, nie wiesz o niej nic. stopniowo ją poznajesz, początkowo dlatego, ze... no wlasnie dlaczego? powodu konkretnego nie ma, dzieje się tak niewiadomo czemu, ale się dzieje. pozniej robisz to, bo juz wiesz, ze tego chcesz. chcesz poznać najgłębszy zakątek duszy tej osoby, jej poglądy, ambicje, plany na przyszłość, ale i to ile słodzi herbatę, co lubi oglądać w telewizji i kto drażni ją najbardziej. ta osoba zaczyna świadomie bądź nie, ale wprowadzać się do twojego życia. rozmowy ciągnące się godzinami stają się rutyną, wiadome staje się tez to, ze po powrocie do domu któreś z was się odezwie. zaczynacie wyłapywać swoje spojrzenia, każdy gest staje się arcyważny. przy pożegnaniu przytulenie tej właśnie osoby, po przytuleniu siedmiu innych, jest tak wyjątkowe, ze nie da się tego opisać, myślisz o tej osobie przy każdej wykonywanej czynności, przy rozmowie z kimś każdą nowinkę kojarzysz, niekoniecznie naumyślnie, z tą osobą. startuje proces, ktorego zatrzymać się już nie da: zaczynasz się przywiązywać. jedno zdanie, komplement, chwila spędzona z tym kimś może napełnić cię pozytywną energią na resztę dnia. pragniesz swoj czas poświęcać tej osobie, rozmawiać z nią o wszystkim i o niczym, chcesz z nią milczeć, czuć ją, widzieć ją, słyszeć ją, bo niewazna staje się wykonywana czynność, wazne jest to, ze robi się to wspolnie... i nagle ni stąd ni zowąd miejsce ma niewyobrażalne szczęscie dla obu stron: pewność, ze uczucie jest odwzajemnione. miłość powstała z przyjaźni, czy jest coś piękniejszego? kiedy dwoje ludzi rozmawia jak najlepsi przyjaciele, wygłupia się jak małe dzieci, stoi za sobą murem jak rodzeństwo, a kłóci jak stare małżeństwo... kłóci? co w tym pięknego? samego w sobie pewnie nic, jednak czym byłby związek pozbawiony kłótni? wieczna sielanka, bez chwili zawahań, strachu o utratę drugiej osoby, ostrej wymiany poglądów, uczenia siebie nawzajem i samych siebie na błędach? przymykanie oczu na problemy, nie wyjaśnianie ich, a pomijanie, męcząc się i tłumiąc swoje uczucia takie jak żal, zazdrość czy gniew? nie moi kochani, mówiąc wprost to co zbyt idealne się nudzi, każdy czasem potrzebuje pozabiegać o drugą osobę, czy tego chce czy nie, czy jest tego świadomy czy też nie, tak jest i tak zawsze będzie, moim skromnym zdaniem oczywiście. a druga rzecz, ze związek bez kłótni jest zwyczajnie czymś awykonalnym. w każdym bądź razie, osoba w naszym życiu się zadomawia, czasem okresy 'współpracy' są lepsze, czasem gorsze, lecz wykaz chwil miłych i szczęśliwych, a typowo negatywnych jest wyraźnie pozytywnie dodatni... do czasu... bo czasem wiele czynników, niekoniecznie będących chwilowymi bodźcami, a trwającymi dłużej złymi okresami, epizodami, potrafi złożyć się na tak zwane... BUM... no i co to to BUM? BUM moze mieć postać nieskończenie wielu rzeczy, ale BUM jest moi drodzy końcem. końcem czego? wydawałoby się, ze końcem wszystkiego, całego wielkiego, długiego, wspaniałego, pełnego kolorowych wspomnień, ale i łez, a w szczegolnosci słowa 'MY' rozdziału życia... i moze przez pewien czas się tak wydaje, jednak zapomnieć się nie da... zapomnieć nie chcesz... nie potrafisz... bo jeśli mowa właśnie o TYM to wiesz, ze ta osoba z twojego życia tak łatwo nie zniknie, ze to nie koniec waszej historii, wspolnej historii... ze ta osoba stała się częścią ciebie, połową ciebie, ktorej przez wiele lat nieświadomie ci brakowalo, ktorej poszukiwałeś, ktora idealnie do ciebie pasuje, ktora sprawia, ze jestes szczesliwy, ktorej brak jest zawsze i wszędzie odczuwalny, ktorej obecność jest potrzebna do funkcjonowania niczym tlen, po prostu zastanawiasz się... 

czy przypadkiem nie istnieje coś takiego jak przeznaczenie? 

http://greendancingsquirrel.tumblr.com/               http://ask.fm/chrumciu