Gdzie brakuje słów... 

Svavar Knutur - Brot

Tyle razy przesunie się delikatnie wskazówka zegara, nim wysiądę na lotnisku w Keflaviku, znajdującego się w Lýđveldiđ Ísland. To trochę więcej niż w tym kraju jest w ogóle mieszkańców. 

Przez ostatnie kilka godzin naoglądałem się Gonciarza, który spędził tam trochę czasu, jeździł po "jedynej" znajdującej się tam drodze. Był w miejscach, które ja już za chwilę, za momencik sam odwiedzę. Napawałem się, zapierało mi dech w piersiach i wzdychałem z utęsknieniem, a podziwiałem widoki tylko z ekranu monitora. 

Jeszcze nie byłem, a już nie mogę wyjść z podziwu, że na Ziemi są takie miejsca. 

Tak długo nie docierał do mnie fakt, że pojadę na Islandię, właściwie to dotychczas więcej było stresu, zabiegania i kłopotów związanych z przygotowaniami, zakupami i innymi sprawami, które są "niezbędne", by dobrze przygotować się do wyjazdu. Tak długo to trwało, że wydawałoby się, że przyzwyczaiłem się już do tej myśli. Prawda jest taka, że po prostu mój mózg trochę wolniej załapuje i dziś trafił mnie piorun. Trafił i podpalił, a ja teraz jaram się i po północy, po dwóch nieprzespanych nocach, nie mogę zasnąć, bo nosi mnie z radości! Jadę na Islandię! Mało tego, jeszcze tam nie dotarłem, jeszcze nie wróciłem, a już chcę więcej! Trąca ode mnie żądza przygody, żądza bycia wszędzie i nigdzie, żądza wstania z fotela, w który jeszcze przed chwilą wbiła mnie relacja z kraju elfów, wyjścia w świat i bycia, trwania, przemierzenia go w zdłuż i w szerz.

Chcę poczuć deszcz na twarzy, dotyk lodowca na dłoni. 
Chcę zobaczyć wzlatujące maskonury i wzburzony zachwyconymi turystami gejzer.
Chcę usłyszeć grzmiący wodospad i poczuć zapach wulkanu.

W końcu do mnie dotarło i niesamowicie cieszę się, że to już tak blisko. Już uplywający czas mnie nie przeraża.

A zdjęcie zrobię jak pojadę, a to kradnę z darmowych stocków.