Tytuł bloga 

35 lat....

Teraz patrzę na to zdjęcie, jest to kadr z urywku wideo, jednego z wielu jakie posiadam z naszych najmłodszych lat. W tym kadrze widzę dziewczynkę, małe dziecko, nieświadome świata, widzę swoją siostrę, beztroską, niewinną, a co najważniejsze widzę dziecko w którego oczach nie jestem w stanie dostrzec ani przypisać tej tragicznej historii, bo to mała Paulinka, mała dziewczynka, córeczka, wnuczka, oczko w głowie swoich rodziców ich pierwsze dziecko, wyjątkowe, piękne, najpiękniejsze.

Wiem, że to niemożliwe, że to science-fiction, że to fantazja, ale dziś pragnę tego bardzo. Chciałbym wkraść się do tego wspomnienia wideo z naszych najmłodszych lat, chciałbym wejść do jakiejś maszyny i cofnąć się w czasie i zapukać do naszych drzwi, chciałbym żeby mnie wysłuchano, żebym mógł to wszystko wszystkim opowiedzieć, mojej mamie, oj jak bardzo chciałbym z jej młodą wersją porozmawiać o tym, byłaby to bardzo emocjonująca rozmowa, pełna płaczu i wzruszenia o tym, że nadejdzie taki dzień, że on wszystko zniszczy, że odbierze jej najpiękniejszy kwiat, że będzie bardzo ciężko, że Ją to bardzo zmieni, że ten koszmar będzie trwał już kilkanaście lat, że może powinniśmy jakoś temu zapobiec, jakoś Paulince pomóc, żeby nie dopuścić do dwunastego maja, żeby wyczerpać z dnia wszystko co można, żeby jak najdłużej spędzać czas ze sobą, jak najmniej spać i już nigdy nie pozwolić jej odejść, ale w tym wspomnieniu moja mama była młodsza niż obecnie jestem Ja, może nie zostałbym wysłuchany, nie zostałbym rozpoznany, może nie byłbym w stanie udowodnić, że to naprawdę się stanie, że przyszedłem ich ostrzec. Pewnie by mnie wyprosiła, pewnie nie zaakceptowałaby takiej tragicznej możliwości dla naszej rodziny, pewnie zostałbym wyrzucony przez mojego tatę, no tak, bo kto chciałby uwierzyć, że jego dziecko za kilkanaście lat odejdzie, więc skoro "tam" byliśmy tacy szczęśliwi to może po co miałbym to "im" zepsuć, ludziom którzy nie mieli za wiele, a jednocześnie mieli wszystko, bo mieli tam siebie, tylko tyle i aż tyle.

Często oglądając wspomnienia (zwłaszcza te nagrywane kamerą) czuję taką chęć wejścia tam, chęć wskoczenia do tych wspomnień i do wszystkich swoich bliskich, roześmianych, wesołych, szczęśliwych, chciałbym uświadomić tych wszystkich uśmiechniętych ludzi, że ten sen pryśnie, że ta bajka się skończy, że coś będzie nie tak, że linia życia Paulinki się przerwie cztery miesiące po jej dwudziestych urodzinach, że my tam skąd przychodzę jesteśmy już prawie 15 lat bez Paulinki, że Paulinka jest w swoim ogrodzie, że nie ma jej z nami. że w 2010 roku w słoneczny dzień Majowy odejdzie i już nigdy nie wróci.

Chciałbym, pragnąłbym tego, ale to niemożliwe, mamy 2025 rok, to nie film, to nie bajka, to prawdziwe życie, Paulinki już z nami nie ma blisko 15 lat, odeszła jako dwudziestoletnia młoda kobieta, mimo upływu tylu lat to wciąż niesprawiedliwe, świat jest niesprawiedliwy, życie jest nie fair, dla niej, dla mnie, dla moich rodziców. Dla mnie bo straciłem największą przyjaciółkę, mój drogowskaz, ale dla mojej mamy.... pielęgnowany kwiat, rozwijający się, nagle go straciła, Ja pomimo, że jestem przy swojej mamie w tej tragedii to i tak nie potrafię sobie nawet wyobrazić tego jak wielki ciężar musi dźwigać jako rodzic, jako mama i co musi czuć w takim dniu jak dzisiaj w urodziny swojej jedynej córki, którą musiała pożegnać w tak młodym wieku, to nie ta kolejność, to nie ta pora, to nie tak.

Dziś Paulinka skończyłaby 35 lat, nie tak dawno 30lat, wcześniej 25 lat, no i 20 lat, jeszcze wcześniej 15 lat, 10 lat, 5 lat. Zaraz spotkamy się przy półmetku. Mojej siostry nie będzie z nami od 20 lat to tyle ile zdążyła przebiec, niewyobrażalne kiedy to się stało. Dzisiaj nie potrafię złożyć życzeń, nie potrafię. Na odwrót chciałbym życzyć sobie, jak najwięcej snów, takich jak ten "sen" który opisałem, życzę nam tego jak najwięcej.

Tęsknię i Jestem tu. Dwunasty Maja nie zwyciężył.

https://www.youtube.com/watch?v=2WcK4B-FbWE