witam, każdy z was umrze i tak 

moze jakiś mały procent was przeczyta to co tu napisze. 

mam choerny koniec w sobie, cholerny niedosyt, sama nie wiem czego. jest m źle z tą zawiścia. z nienawiscia do całego otoczenia, z moim egoizmem, a nie umiem poczynic kroku ku wzlikwidowaniu tego. wszysto sie powoli stacza ku koncowi. złudnie wmawiałam sobie ze jestem szczesliwa, pewna osoba miala racje że sobie to wmawiam. badz dumna, miałaś racje , nie pałam szczesciem i były to tylko urojenia które wciskałam sobie i reszcie wokoło. żyje w jakiejs pieprzonej presji, kombinacji słów i dziwnych obmyslen jakie sobie wymyśle w moim pustym idiotycznym łbie.  mam dosyc dyskrypcji, dosyc tych kolaboracyjnych obmyślen. czesc mnie woła pierdolnij to w cholere a druga czesc walcz o to co Ci było dane. ludzie odchodza ode mnie, uciekaja, obmyslaja sobie miliony powodów "dlaczego" . ta pieprzona odchłań we mnie krzyczy, jęczy z bólu ze nie wykonuje jej poleceń. przyjacielu moze to przeczytasz. ja tak bardzo tesknie, tesknie za rozmową, za tym co było. było. naprawde tesknie. przez pewnien uszczerbek czasu było dobrze. cos staneło na drodze ku szczesciu. przyjacielu wiedz ze mam dosyc i nie chce tak dalej. jestem pieprzona egoistką. apatia społeczenstwa poplatana z empatia jaka otacza wokoło mnie deneruje. nienawidze jej. nienawidze swojej apati. nienawidze całej siebie swojego umysłu. nienawidze sztucznych usmiechow od ludzi, nienawidze tego jakie plastikowe gesty wykonują, nienawidze gdy wzbijaja sie do celu przez ból innych. nienawidze tego co mnie otacza. ta nienawisc jest tak wielka ze mnie przytłacza, zarazem kocham to wszystko to co widze.mam ciarki i bóle żołądka gdy widze otaczajacy mnie świat. ból przeplatany ekscytacja. nie rozumiem tego co mnie otacza, nie rozumiem i nie chce zrozumieć. 

the mayan factor.