W miniony tydzień bardzo chciałam żyć spotkaniem wtorkowym z Nim, które dodało mi od groma energii na następne dni.

Wspominam ten wieczór bardzo szalenie i zwariowanie, czule i miło, bo obok był On.

Nie jestem w stanie pojąć, dlaczego czas spędzony z Nim tak szybko Nam upływa, 5h mija i Go nie ma.

Z powrotem znajduję się w autobusie i zastanawiam się, czy aby na pewno się widzieliśmy, czy to aby na pewno mi się nie śni - jak mnie uszczypnie dopiero w to uwierzę. Wracam z odciśniętymi pocałunkami na moich ustach, które wciąż czuję.

Wciąż mam wrażenie, że trzyma mnie za rękę, czuję Jego zapach na sobie i te czułe ramiona, które przez ostatnie godziny mnie kołysały, niczym liście jesienne na wietrze.. ale Jego przecież nie ma.

Dni pełne uśmiechu jednak nie były, aż do momentu, gdy odwiedził mnie wczoraj w pracy z kwatkami,

by umilić mi czas, wywołać uśmiech na mej twarzy i grzecznie przeprosić.

Niespełna pięć minut później pojawiła się i Agnieszka wraz z Martą, trzymające się za rękę, uśmiechnięte, szczęśliwe.

Naprawdę lubię ten widok tych kobitek, które zarażają swoją miłością cały świat.

Nie zapomnę słów Agnieszki po tym, jak mój Miły wrócił grzecznie do domku:

''Żebyś Ty wiedziała jak On się zachowuje przy Tobie, jak na Ciebie patrzy! Wpratruje się w Ciebie jak w miliard dolarów,

wygląda jak naćpany Tobą. A pamiętasz zakupy w almie? Nie rozglądał się po półkach, cały czas patrzył na Ciebie,

jak gdyby w obawie, że mogłabyś zniknąć Mu choćby na chwilę z oczu.

A gdy na Ciebie patrzy, nie mruga, a dlaczego? Bo nie chce stracić ani jednej sekundy patrzenia na Ciebie.''

 - aż płakać się ze szczęścia chce.. Więc nie tylko ja to widzę? Agnieszka z Martą również?

Inni ludzie dokoła także? W taki sposób jeszcze chyba nikt na mnie nie patrzył.. Aż piękne.

Dzisiejszy dzień w szkole również zostanie długo zapamiętany, tak szybko zajęcia mi jeszcze nie minęły.

Aguś, przepraszam za Twojego pięknego, wystającego, tęczowego siniaka, którego masz na dupci! Do wesela się zagoi.

 Nie wytrzymałam dziś, dopadło mnie katharsis, pełne oczyszczenie - odezwałam się do Maćka, tak profilaktycznie,

by nie daj Bogu nie przyszło Mu do głowy znowuż odezwać się za tydzień/dwa z wielkimi miłościami i Jego planami względem mnie.

Powiedziałam Mu, jak bardzo jestem szczęśliwa i jak bardzo Go nie potrzebuję. Pozdrowiłam Go również od Araba:

''Macieju drogi, za te wszystkie jej nerwy i łzy, jako obca dla Ciebie osoba, czuję do Ciebie obrzydzenie.

To wspaniała dziewczyna, a Ty zachowałeś się jak pierwszorzędna pizda,

która jest plamą na honorze całego męskiego rodu, który i tak przez takie cipy jak Ty nie ma zbyt dobrej opinii.

Nie umiałeś udźwignąć szczęścia?! To do przedszkola uczyć się życia społecznego i traktowania drugiej osoby.

Miałeś miłość podaną na tacy, ale nie! Trzeba pokazać, że kto się pizdą urodził kanarkiem nie zdechnie.

Teraz spotkała faceta, który mam nadzieję jest jej wart, dogadują się dobrze i sam im kibicuję.

Gdy Ciebie znała, modliłem się, żeby wam to się rozpadło, bo wiedziałem, że jesteś żałosną imitacją faceta,

nawet nie imitacją! Nawet nie wersją demo. Jesteś marną podróbką oraz błędem w sztuce,

który nie powinien mieć miejsca. Ja patrzałem na jej łzy, na jej nerwy, wierz mi,

że za to wszystko życzę Ci takich samych łez i cierpienia, żebyś poczuł jak Roksana się czuła,

gdzie była w stanie czekać jak głupia kilka miesięcy aż Ci się poukłada w tej zaplutej bani.

Nie jesteś nawet odpowiedni, żeby jej podeszwy lizać. Żyłeś, żyjesz i będziesz żył w swojej bajce.

Nie życzę Ci poznania takiego kumpla jak ja, bo Ci kopa w jaja walnie, żeby się przekonać, czy je masz w ogóle.

Bo przypuszczam że wątpię. Bez poważania Przemysław "Arab Leo" Leónczyk.

Mam nadzieję, że Macieja zabolało bardziej niż dał po sobie poznać.

A tymczasem moje miłe (aż wstyd!) idę oglądać 'Pretty Woman'', którego nigdy nie oglądałam.

Udanego wieczoru życzę i do niebawem.