18/19.10.2013

W piątkowy poranek zaczęłam już fisiować, rozrzucać ubrania i kosmetyki po całym pokoju i łazience,

nie wiedziałam co zapakować i w co się spakować, a przecież jechałam do Niego tylko na jeden wieczór.

Wiedziałam, żeby wrzucić wszystko do walizki i ruszyć przed siebie, ale nie - uparłam się, że niewiele tego mam.

W rzeczywistości wyszły mi dwie torby, dotarłam po pracy do Niego taka połamana..

Ale gdy odebrał mnie z przystanku tramwajowego, z miejsca zabrał mi je, kochany Miś.

I pomyśleć, że jeszcze do niedawna byłam stuprocentowo pewna, że facet się nie domyśli, a tu proszę jaka niespodzianka.

Bałam się tego spotkania, sama nie wiem czego - gdyby nie moi kochani, moje paranoje by mnie przerosły, a ja wróciłabym do domu.

Ale czego miałabym właściwie się bać? Mieliśmy tylko spędzić miło wieczór, i tak też właśnie było.

Dotarliśmy do Niego, otworzył przede mną drzwi do pokoju, z którego biło światło idealnie ułożonych świeczek.

Z głośników płynęły piękne pieśni oraz ballady, stół przygotowany, wszystko tak idealnie ze sobą współgrało.

Na Jego półce zwanej miejscem honorowym widniało moje zdjęcie,

a miniatura opla insignii piękne komponowała się na Jego biurku wraz z czarnym laptopem,

którym(mowa o aucie) rzekomo jeździ po stole, gdy szaleńczo za mną tęskni.

Ten wieczór był cudowny, wszystko było takie magiczne, takie nieziemskie, takie wspaniałe.

Równie wspaniale było przebudzać się w nocy w momentach, gdy i On się budził, upewniając się, czy wciąż znajduję się w Jego ramionach.

Oczywiście, że znajdowałam się, bo gdzie mogłabym być, jak nie w ramionach mężczyzny,

które dają mi tak ogromną dawkę poczucia bezpieczeństwa, są dla mnie oazą ciszy?

Rano, zbudzona czułym pocałunkiem, usłyszałam: 'moja kobieto z Venus, czemu Ty jesteś taka piękna?!'

i rozpłynęłam się na nowo w Jego czułych objęciach.. Gdyby nie praca, pławiłabym się w nich tak przez cały dzień.

Cały dzień szalałam z tęsknoty za Nim, tym samym zarażając uśmiechem oraz entuzjazmem swoich klientów.

I szczerze? Mimo bycia zwolenniczką dokładnego (mocniejszego) makijażu, uważam, że najpiękniejszym makijażem kobiety jest uśmiech,

szczery, piękny, odzwierciedlający Naszą sytuację obecną, Naszą radość, Nasze szczęście.

Nie mam pojęcia jak to wszystko wytłumaczyć, czy to zasługa pełni księżyca, która towarzyszyła Nam tamtejszej nocy,

czy może losu, który stoi tuż za rogiem z transparentem w rękach, dopingując Nam niczym szalone cheerleaderki z pomponami.

Nie wiem - ale wiem jedno, z czystym sumieniem mogę szczerze powiedzieć, że ten człowiek mnie uszczęśliwia.

I nie wyobrażam sobie, by za miesiąc/dwa nie było Go tuż obok mnie, bo dlaczego miałoby właściwie Go nie być?

Jest i sam z własnej nieprzymuszonej woli być chce, a ja zrobię wszystko co w mojej mocy, by nie zmienił zdania.