nowe tereny migreny 

Od każdego spotkania z dniem wymagam czegoś niesamowicie innowacyjnego dla zmęczonej już sesją i mijającym semestrem egzystencji. Ba! Czegoś, co prawdopodobnie odmieni ją o trzysta sześćdziesiąt stopni. Trzysta pięćdziesiąt dziewięć również wchodzi w grę. Każdy dzień, jakby głuchy, ślepy i upośledzony mankamentalnie, nie przyczynia się, do spełnienia codziennie stawianych wymagań.
Powiew świeżości, w tym momencie w najwyższej hierarchii potrzeb. Czy choć w najmniejszym stopniu mój nowy początek tutaj jest czymś nowym? Niewątpliwie, aczkolwiek istotność tego generuje się raczej zerowo. Ale! Pragnęłam nowości. Dzień nie był w stanie mi tego zaoferować, cham. Nienasycony byt. Wszystko za sprawą zgubionej w bezkarnie cytrynowych popołudniach motywacji. Sęk w tym, że sama powinnam wymagać od siebie. Niezmiernie się cieszę, z kończącego się piątego semestru studiów. Lada moment, przyjdzie się ze mną pożegnać, a co lepsze, wciąż zaprzyjaźniony z bliskim mi lenistwem, weźmie je ze sobą. Szósty semestrze, oczekuję ciebie. Ciebie i motywacji. Motywacji bardziej. Obiecuję, że o nią zadbam. Będę karmić nowymi pełnowartościowymi pomysłami oraz dostarczać wiary tak silnej, jak u kupujących plecaki przetrwania na koniec świata w dwa tysiące dwunastym.
Zmiany. Przemiany. Wymiany. Początki. Końce. I kilka lat nieobecności w tym edytorze tekstu. Perspektywa czasu, która zmyła mleko spod nosa. Centralny narząd coraz mniejszy dla świata. Amplituda bytowania kształtująca się na wysokim poziomie. Niepodważalnie.
Mimo ogarniającego każdą dziedzinę mojego życia lenistwa, nie sądzę, by te kilka miesięcy były zmarnowane. Z pewnością był to czas głębokich przemyśleń, analiz, wniosków, planowania. Otóż to. Planów jest od groma. Nie pozostaje nic innego, jak zacząć je realizować. Motywacjo, wiem, że mnie nie zawiedziesz. Wiem, że nie zawiodę samej siebie. DZIAŁAMY!

"Żaden lekarz nie wypisze ci recepty na sukces"
O.S.T.R.