Someone in love cz. 25

- Patrz wszystko się zgadza. - powiedział do mnie Jo - Ten sam numer i ... I, że niby ona tutaj mieszka.
- Mhm, mieszka. Ale skoro wpisany jest ten adres, a ona tu nie mieszka to gdzie można ją teraz kurwa znaleźć? - zapytałam zrozpaczona.
- Damy radę. - odpowiedział, choć w jego głosie nie czułam żadnej nadziei
- Jo powiedz mi, czy ty naprawdę chcesz ją znaleźć?
- Tak. - odpowiedź krótka i bez charakteru
- Jakoś mi się kurwa nie wydaje. Zero emocji, zero entuzjazmu. O co ci biega? - spytałam wyraźnie zła
- O co? O to, że nie widzę sensu jej szukania. Wiadomo, że zleje całą sprawę. Ona ma nas cały czas w dupie Lind.  Interesuje ją tylko ruchanie, ćpanie, picie i imprezy do białego rana. Taka prawda, mała. Chyba nie sądzisz, że jak opowiemy jej bajeczkę o tym jak się spotkaliśmy ponownie, całej tej naszej historii, to do nas wróci? - cholernie zaskoczyła mnie jego wypowiedź.
- Szczerze powiedziawszy to tak. Miałam taką nadzieję. Ale chyba złudną. W każdym bądź razie nie musisz już szukać, dzięki za pomoc. - powiedziałam biorąc do ręki slimy i kierując swoje kroki ku drzwiom.
- Nie, stój! Proszę Cię czekaj! - zatrzymałam się i odwróciłam do niego - To nie miało tak wyjść, przepraszam. Skoro tak bardzo tego chcesz, to pomogę Ci. Powinienem Ci pomagać, jesteś w końcu moją siostrą. - spojrzał na mnie swoimi pięknymi, błękitnymi oczami. - Chodź, znajdziemy jakiś inny sposób. 
Podeszłam do łóżka i usiadłam koło Jo. Zapaliłam szluga.
- Jaki to inny sposób? - spytałam wypuszczając dym z ust
- Pamiętasz jak byliśmy mali, jak lubiła imprezować?
- Pamiętam. - zaciągnęłam się
- I chodziła imprezować zawsze w piątki? 
- Dokładnie. - wypuściłam dym
- Wiesz jaki to był klub? 
- Jak mam to do chuja pamiętać, skoro byłam mała? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie
- No dobra. Skoro to jest dom naszej matki i ona rzekomo dalej tu mieszka, a tak naprawdę stąd spierdoliła nie informując cię o tym, to ....

- To? - spytałam
- To musiała tu zostawić coś ważnego. - wstał z łóżka, odkładając laptopa na kołdrę - Zawsze, gdy chce się od kogoś zwiać i spakować jak najszybciej, to zostawia się coś ważnego. - zgasiłam slima i wstałam za Jo
- Co chcesz przez to powiedzieć? - popatrzyłam się na niego oniemiała. "Powinien pracować jako detektyw, wie czego i gdzie szukać." 
- Szukaj jakiś notatek, zeszytów, zdjęć. Coś się powinno znaleźć.
- Nie byłabym tego taka pewna. - powiedziałam z przekąsem
- Lind - popatrzył się na mnie - chcesz ją odnaleźć, a to jest jedyna możliwość. Szukajmy.
- Szukaj w dużym pokoju, ja idę na strych. - powiedziałam
Zrobiłam tak jak zamierzałam. Wspięłam się na strych. Dopiero gdy tam weszłam zdałam sobie sprawę, że to jest jedyne miejsce w tym domu, w którym nigdy nie byłam. Wiedziałam, że możemy być coraz bliżej rozwiązania tej zagadki.
Zaczęłam szukać. Przeszukując worki natrafiłam na worek podpisany moim imieniem. Nie chciałam tam zaglądać, ale zżerała mnie ciekawość. Zajrzałam do niego i wyciągnęłam pierwszą rzecz, która się tam znalazła. Ujrzałam koszulkę z napisem 'Hey dad, I'm your daughter'. To był mój ulubiony ciuch gdy miałam 10 lat. Ciuch, który matka zabrała mi, gdy przeprowadzałam się do internatu... A więc to były moje ubrania. Zamknęłam worek, zaczęłam grzebać głębiej. Wiedziałam, że nie mogę teraz się poddać. Byliśmy z Jo coraz bliżej odnalezienia Heidi. Rozmyślałam co ona może teraz robić, gdy natknęłam się na worek podpisany imieniem blondaska. Musiałam tam spojrzeć. Znalazłam zdjęcie. Jebane zdjęcie, dzieki któremu wspomnienia wróciły. Zdjęcie, na którym byliśmy całą rodziną. Rozpłakałam się.
- Lind i jak znalazłaś coś?! - ujrzałam twarz Jo w drzwiach na strych. Nie odpowiedziałam. - Halo? Mała jesteś tam? Kurwa no, coś się znowu stało - usłyszałam jak wdrapuje się na górę.
Podszedł do mnie.
- Siostra, co się stało? - popatrzył się na mnie dziwnie, a ja wskazałam na jego własny worek. O nic już nie pytał. Usiadł koło mnie, przytulił i popatrzył na nasze, wspólne zdjęcie.