Only the shallow know themselves 

Weszlismy do domu, gdzie przywitał nas Buba. Ten pies miał jakiś dziwny zwyczaj witania ludzi w drzwiach, podczas gdy ja zazwyczaj krzyczałam z drugiego pokoju 'otwarte!'.
- Idę się przebrać, zaraz mi wszystko opowiesz - rzuciłam do Jo wchodząc po schodach.
Chwilę później byłam już w pokoju, gdzie wygrzebałam z szafy jakieś ciuchy i ręcznik. Ubrałam się, zgarnęłam ze sobą ręcznik, resztę rzeczy i zwlekłam się na dół.
Weszłam do kuchni, gdzie zobaczyłam Jo głaskającego Bubę po głowie. 
- Trzymaj - powiedziałam wręczając mu ręcznik i jakieś stare ciuchy - Nie będziesz mi tu siedział w mokrych rzeczach, bo...
- Bo pobrudzę Ci meble - przerwał mi - Żartowałem - podszedł do mnie i śturchnął mnie łokciem - Idę się przebrać, dzięki mała!
Brat poszedł się przebrać, a ja zaczęłam robić jajecznicę. Nienawidziłam rozmawiać o gównianych sprawach, bez jedzenia. Wtedy strasznie się ciskałam, a chciałam tego uniknąć.
Skończyłam właśnie nakładać jajeczniczkę na talerze, gdy usłyszałam glos Jo.
- Mmm, jak ładnie pachnie! - usiadł przy stole - Z jakiej to okazji?
- Żebyśmy się nie zaczęli żreć przy stole, opowiadając o twoich dzisiejszych przeżyciach - uśmiechnęłam się, siadając po drugiej stronie stołu. - No więc, opowiadaj - wzięłam widelec i zaczęłam przeżuwać.
- Ale najpierw powiedz mi czy nie jesteś na mnie zła za tą akcję? - Jo również zaczął jeść.
- W sumie to trochę jestem, mogli ci zrobić krzywdę, a ja mogłam stracić brata. Nieważne. Najważniejsze jest to, że się czegoś dowiedziałeś o matce. - spojrzałam na niego - Bo się dowiedziałeś, prawda?
- Jasne, jakieś informacje mam.
- No więc mów. - ponaglałam go.
- Czekaj chwilę - wstał i podszedł do wieszaka z kurtkami. Zaczął coś wyciągać z kieszeni, po czym wrócił do kuchni i z powrotem usiadł przy stole.
- Co to jest? - spytałam

Położył jakieś rzeczy na stole.
- To jest to, co udało mi się wyciągnąć od tego alfonsika. Zdjęcie matki i ... - nagle zamilkł.
- I? - znowu zaczęłam go ponaglać, denerwowało mnie to, że tak strasznie się ociąga.
- I numer telefonu do matki. - spojrzał się na mnie. - Naprawdę chcesz ją odnaleźć? Po tym co nam zrobiła?
Zawahałam się.
- Chcę. Chcę wiedzieć dlaczego nam to zrobiła, przede wszystkich kto jest naszym ojcem i co dalej z nami. - odpowiedziałam dość hardo.
- Co dalej z nami? To chyba logiczne? Będziemy jak siostra i brat, będziemy mieszkać sobie razem i nawzajem wspierać mała. - uśmiechnął się widząc moją dziwną minę, która mówiła 'co ty pierdolisz synu?' - Okej, tu masz jeszcze jej adres. - patrzył mi prosto w oczy, w których pojawiały się iskierki. Iskierki zdziwienia, zadowolenia, a jednocześnie zniechęcenia.
- I że niby wszystko to dostałeś od alfonsa? - spytałam z niedowierzaniem.
- No...
- No co? - uśmiechnęłam się szyderczo
- No dobra, masz mnie gnomie, zajebałem mu zeszycik z adresami, ale wziąłem tylko to co najpotrzebniejsze. - zaśmiał się cichutko.
Wstałam, wzięłam kartki i pogłaskałam Bubę.
- Gdzie się wybierasz? - spytał zdziwiony Jo
- No trzeba ją przecież znaleźć. Skoro sama nas ma w dupie, to ją kurwa znajdziemy. Choćby nie wiem co! - powiedziałam pewnie
- No dobra, dobra, choćby nie wiem co, ale najpierw zjedzmy tą jajecznicę. Zimna nie jest najlepsza. - mrugnął do mnie, a ja wpadłam w śmiech. Miał rację.
- W takim razie ponownie smacznego - powiedziałam i znowu zaczęliśmy jeść.
Po cichu miałam nadzieję, że szybko ją odnajdziemy. I że równie szybko zakończy się ten koszmar, ta niepewność.

Po raz kolejny bardzo przepraszam za moją nieobecność!
Zaczęły się święta, mam nadzieję, że nadrobię zaległości do końca tego wolnego okresu.
Pozdrawiam serdecznie! :))