(Wo)man who sold the world 

Rzeczywistość tak bardzo wkręca, że wcześniejsze obawy przed nią są dość.. zdumiewająco śmieszne. Teraz jak wracam do domu czuje się jak mała dziewczynka, która przyjechała pograć w gre. Jest beztrosko i spokojnie, a potem chce uciekać. Bo za dużo pytań, za dużo uwag, za dużo spojrzeń. A ja lubie czasem zjeść coś niezdrowego o nieprzyzwoitej porze, kupić więcej niż powinnam, patrzeć w sufit pośrodku bałaganu, wrócić do domu późno, żeby z niego zaraz wyjść, jechać na drugi koniec miasta po jakąś głupote, zgubić się na osiedlu obok i podziwiac jakie to miasto jest cholernie piękne, kiedy tylko zaświeci słońce. 

Czekam na wiosne, czekam na wyjazd. Chciałabym wziać namiot i jechać gdzieś w góry. Pozachwycać się Betelgezą na niebie, wyłączyć telefon. Niech się zrobi już ciepło!