Najtrudniej uwolnić się od emocji, zatrzymać się i przestać czuć. Ten moment gdy w jednej chwili wszystkie antagonistyczne czułostki zlewają się w jedną całość, bezdzwięczną, zagłuszoną. Sekunda pogania minute, minuta godzine, godzina dobe. I nic. Stajesz sie  martwa materia, ktora pragnie myslec za 5, a w rezultacie nie mysli w ogole.  Wydaje sie ze powoli zostajesz pozbawiany wnetrza, wyplukiwany brzezkiem przez wzburzone fale, ktore lekkim musnieciem obdzieraja ostatnie granie Ciebie. Przestajesz istniec, zanikasz ... pragniesz uciec. Chcesz wyzbyc sie cierpienia, wspolczucia, bliskosci. Pragniesz realnosci i otchlani. Rezygnujesz z wszystkiego co Cie otacza, wycofujesz sie z biegu zycia i gdy emocje ustaja zdajesz sobie sprawe ze uczucia nie mijaja. Ze sa i beda. Wzburzone az nadto szargaja toba na wszystkie strony swiata. Nie kocha sie za nic i nie przestaje sie kochac tak po prostu. Uczucie nie mija, ono wygasa, powoli tlac sie. Tkwi w czlowieku.