Ciężko określać mi samą siebie jako osobę chorą na depresję. Raczej zawsze myślałam że jest w porządku, tylko to co kiedyś się działo odbiło się na mnie i czasem wraca. (czasem wraca tak, że nocami nie mogę złapać oddechu)

Chodziłam do lekarzy a Oni mówili, że to depresja i stany lękowe. Brałam te recepty, wykupowałam leki, nawet regularnie je brałam.. mając nadzieję, że to w końcu się unormuje. Ale nie przychodziła poprawa. Raczej przestałam o siebie walczyć..

Kiedyś szłam po trupach do celu. Wykańczałam siebie, swoje ciało byleby dla mojej Rodziny być jak najlepszą.

A i tak zawsze czułam się gorsza. Uważałam, że nie zasługuje na ich wsparcie, dobre słowo czy zainteresowanie.. wytresowali mnie tak że wręcz bałam sie o cokolwiek prosić.

Stałam się człowiekiem który bał sie własnego cienia.

Bałam sie mówić co czuje, bo uważałam ze nie mam prawa tak się czuć. Że wymyslam, wyolbrzymiam..

Teraz jest podobnie. Niby minęło sporo czasu, spotkałam ludzi którzy w pełni mnie akceptowali a może i nawet kochali a ja nadal sie bałam.

Że nie wystarczam, że coś ze mną nie tak.. że nie zasługuje na to co dobre.

Nie widać z jakim piekłem w głowie codziennie się zmagam.

Nie widać też jak boli mnie odrzucenie najbliższych mi osób.

Ale czasem, tak jak dziś coś pęka.. w głowie tylko "masz to, na co sobie zasłużyłaś".

I krzywdzę się jeszcze bardziej.

Życie byłoby prostsze gdyby ludzie chcieli się rozumieć. Gdyby ich zainteresowanie było większe. Gdyby ich wsparcie bylo codziennością..

W moim przypadku wygląda to tak, że gdy w końcu się wygadam słyszę że będzie dobrze.

Przecież ja o tym wiem. Jestem pewna, że w końcu będzie dobrze. Ale teraz potrzebuję codziennego wsparcia, obecności by przez to przejść.

Przecież ja nie chcę się krzywdzić. Nie chcę przepłakiwać nocy a dnia spędzac w łóżku czując ogromną pustkę.

Chcę zawalczyć, tylko teraz nie bardzo mam na to siłę.

Zbyt wiele we mnie bólu.