dobry dzień, fajne szkolenie, jutro tak samo, będzie fajnie, nie będę myśleć o tym chorym świecie.
kurwa. znów jest ten okres, gdy nie mogę się zebrać i pogodzić sama ze sobą. oglądając film o człowieku bez rąk i nóg, stwierdziłam, że moja psychika jest kaleką jak on. tylko, że Nick daje sobie radę w życiu a ja nie. on cieszy się życiem, a ja nie potrafię. bo w sumie jest tak cholernie zjebanie i tak strasznie nienawidzę tego życia, siebie i wszystkiego wokół. żygam już tym wszystkim. i nie chce mi się udawać, że się pozbierałam. i wkurwia mnie to, gdy muszę się śmiać, muszę się w cokolwiek angażować. bo nie chcę. nie chcę starać się o to życie, niech ono się skończy. i w sumie te pierdolone łzy znowu lecą, i każdy z moich bliskich jest ich powodem, bo wiem, że nie mogę z tym gównem skończyć, bo ktoś może się załamać. bo żyję tylko dla nich. bo oni nie pozwolą mi umrzeć. a tak bardzo bym chciała, przestać myśleć o każdej ranie na psychice, bo myśląc o nich, rozdrapuję tylko ten ból, który zaczynał się goić, ale nie potrafię być szczęśliwa najwyraźniej. może nie chcę, może kiedyś chciałam. szczęście to gówno. jest jak mobilizacja. mignie tylko na chwilę, dając nadzieję, później znów jego miejsce zajmuje rozpacz, ból i żal. boję się każdego dnia, bo każdego dnia coraz bardziej chcę zniknąć. boję się, że w kóncu będę na tyle zdeterminowana, że to zrobię.