KALIFORNIA, COŚ ZAPALMY 

a ja ponownie nie wiem co mam ze sobą robić, co mam pamiętać, a co nie, na kogo mam się patrzeć, na kogo mogę patrzeć, o kim mogę myśleć i co planować. zostało tak bardzo mało czasu, a ja? ja jestem taka niedobra dla siebie,  dla ciebie. chcę tak dużo Ci dać mimo tego że nic nie daję sobie.

nie mam pomysłu na pomysł,  zatrzymałam się w czasoprzestrzeni. zawisłam na jakiejś gałęzi, jakiejś bardzo cienkiej gałęzi,  bo to bardzo młode drzewo, jest bardzo kruche, tak łatwo jest je złamać, zranić. ja sama ranię siebie i oskarżam o to cały niczemu winny świat. płaczę tylko przez siebie,  nienawidzę przez siebie.  wiecznie się spóźniam na swoje szanse i  wciąż szukam dziury w całym. jestem po prostu najabardziej nieznośna dla siebie, nie, nie dla ciebie, nie dla niej, nie dla niego. dla siebie. patrzę przed siebie i  wciąż widzę tylko to co jest za mną. to bardzo nieładnie z mojej strony, by nie uczyć się na błędach, by być próżnym i zanadto pokornym. nieładnie jest się uśmiechać do wszystkich wokół a do siebie nie. bardzo nieładnie jest wstawać codzień rano i patrzeć na świat, mimo tego,  że nie możesz spojrzeć sobie samemu w twarz. może narysuję prostą linię i do tego sześć półkul, wokół małego kółeczka i będe cieszyć się kwiatkiem. wschody i zachody słońca też mnie rozczulają. szczególnie wtedy, gdy jadę pociągiem i światło z całych sił przedziera się przez brudne szyby, rzucając wokół flary jak z obiektywu.

ale nie. ty nie możesz tego wszystkiego polubić nim w pełni nie polubisz siebie.