Wracam.

Z tego jebanego życia przepełnionego dojazdami i wpierdalania cukierków przy, juz teraz wątpliwym, oknie na świat jakim jest telewizja.

Powracam z życia jakiego nie byłem nauczony, z tego kim nie byłem, a starałem się być.

Do starych płyt, dylematów. Z wyjątkami...

Życie rodzinne płynie gdzieś z dala ode mnie, wtedy gdy ja tonę w chmurach z nikotyny,

morzach alkoholu i co inne- Punk'u.

Nawet jebane religie giną zdala omijając moją duszę, a  oświecając tych, których ocalić jeszcze można.

Przeglądając stare zdjęcia, wspominając coraz wiecej rozumiem. Zaczynam pojmować sens pewnych rzeczy.

Przez co żal znika, a popęd się wzmacnia.

Mogę się Wam publicznie przyznać:

Jestem dumny z tego kim jestem; nieudacznikiem, zdolnym ciągłym opierdalaczem, maniakiem seksualnym, nałogowcem.

Jestem z tego dumny, bo będąc taki, jestem szczęśliwy w nieszczęściu. Czuję się swobodny.

Troche wylałem z siebie, co chciałem. A teraz juz koniec o mnie. Powracamy do starego trybu wywodów na temat

Naszej pierdolonej egzystencji na tym kurewskim świecie, tego co się z nim wiąże i do jakich teori i rzeczy dopuszcza się ten świat.