Ciemność, widzę ciemność. 

Cześć tato, 

Na tym świecie nie ma Cię już 947 dni. 

Były to różne dni. Raz lepiej, raz gorzej. Średnio co dwa tygodnie wizyty na cmentarzu. Pani która sprzedaje znicze już mnie dobrze zna i wie jakie wkłady kupię. Idę przez aleje zmierzając w już bardzo dobrze znane mi miejsce. Najpierw zapalam znicze. Potem siadam na ławeczce odczytując złote słowa wyryte na grobku "Żył lat 58, zmarł 8.VI.2015 r." Za każdym razem to samo. Siadam i rozmyślam. To jest jak rytuał. Jedyne miejsce w którym pozwalam sobie na jakikolwiek smutek. Bo mam do tego prawo. Bo mi Ciebie brakuje. I czasami mam takie dni że boli bardziej. Czasami jest lepiej. Często pytałam Cię o radę i co mam zrobić w danej sytuacji. Zawsze mówiłeś: "Rób jak chcesz córka". Bardzo pomagało. Bardzo. Tej ironii brakuje mi najbardziej.

Sama już nie wiem jak tą tęsknotę ubrać w słowa. Chyba nie potrafię. Nie wiem czy ktokolwiek potrafi. 

Ale walczę. Nie mam innego wyboru, prawda? 

Teraz już rozumiecie dlaczego 8 każdego miesiąca jestem ubrana na czarno. 

"- Jest nas 11 osób ale na stole będzie 12 talerzy. Wiesz dla kogo jeden, prawda?

- Dla Bogdana."