Po prostu mnie kochaj cz 17.

Po prostu mnie kochaj cz 17.

Głowę włożyłam miedzy kolana, łkałam jak dziecko.

Brian podszedł do mnie szybko i próbował otulić, załagodzić sytuację.

- Nie płacz, proszę, wiem, że nie jest to łatwe, mi nie jest fajnie również..

Chciałbym to zmienić, rozumiesz ? Kocham Cię i potrzebuję, ale jestem bezsilny.

Milczałam.

- Liw, błagam powiedz coś.

Szybko zerwałam się z podłoża krzycząc.

- Co mam Ci powiedzieć, no co ?! Co chcesz usłyszeć ? Że liczyłam na to, że bedzie inaczej ? Że wciąż tkwiła we mnie nadzieja, że nie pojedziesz, nie wrócisz, ale to przecież marzenie Twoje, Twoje całe życie.. Nie po to pracowałeś, żeby z tego zrezygnować.

Co chcesz naprawde jeszcze wiedzieć ? Że Cię kocham w chuj mocno ? 

Że bez Ciebie moje życie nie ma sensu tu ? Że nie dam rady, że nie wytrzymam, że.. Brian ja nie mogę, rozumiesz nie mogę.. 

Potrzebuję Cię, nie chce Cię znow tracić na kilka jebanych lat kurwa !

Dobrze wiesz jak się kończą związki na odległość, nie ma szans.. nie ma, nie przetrwamy.

- Czemu jesteś tak negatywnie nastawiona ?!

- A mam chodzić cała w skowronkach ? Wyjeżdzasz, a ja mam być pozytywnie nastawiona ? Mam się z tego cieszyć ? 

- Nie Liw, nie po to chodzi, powiedziałem, że bedziemy się widywać tak czesto jak to możliwe.

- Pomyśl.. realnie. Nowy York.. Europa, dzieli nas ocean.. Nadal nie łapiesz.

- To nic.

- Jak nic ? Setki, tysiące, miliony kilometrów ! Nie przeżyję rozłąki.

Doszedł do mnie i mocno objął, przycisnął do siebie, a ja znów eksplodowałam łzami.

- Nie zdziałamy nic.. Nic na to nie poradzimy.. Będe przyjeżdzał.

- Znam to..

- Nie, nie znasz tego.. Jest wiele sposobów, możliwości, trzeba tylko chcieć, damy radę tylko.. 

- Tylko ? Tylko co ? Dokończ, proszę.

- Tylko po prostu mnie kochaj - powiedział to, delikatnie całując mnie w czoło..

Koniec.