no to tak

odwalłam jakieś dziwne rzeczy, dużo pracuję, pracuję, rozmawiam "czy mogę w czymś jeszcze pomóc?", poznaję multum ludzi, piszę (kłamstwo, nie mam czasu), trochę ćwiczę, a myślami jestem na owtw, na które jadę. to w sumie była dosyć szalona decyzja, która będzie mnie wiele kosztować, jesnak warto walczyć o swoje marzenia. tak sadzę. zatem za kilka tygodni kończę 19 lat i w sumie powoli jest to dla mnie obojętne. 
$$$$$$$$$. tylko to w głowie. Boże, jakie to wszystko problematyczne, wszędzie chodzi o te nieszczęśne pieniądze.
sprzedasz się?

"Nie sądzę, by każdy z nas miał na świecie tylko jedną bratnią duszę. Uważam, że jest ich mnóstwo. Ale zastanów się nad tym, ile osób poznajesz w życiu, a ilu nie. Codziennie setki ludzi mijają cię na ulicy i gdzieś wśród nich może być ten, w którym gotowa byłabyś się zakochać, z którym mogłabyś mieć dzieci albo po prostu żyć w spokoju i harmonii do końca swoich dni. Ale co będzie, jeśli ten ktoś skręci za róg wcześniej niż ty albo cofnie się po coś, czego zapomniał, albo minutę dłużej będzie zamawiałkawę w Starbucksie... Wtedy pewnie nigdy się nie spotkacie. Ale się spottykacie, ale któreś z was ma zły dzień albo właśnie z kimś zerwało, albo łapie je przeziębienie, albo jeszcze coś innego, co sprawia, że nie wpadacie sobie w oko. To niebywałe, że ludzie w ogóle się w sobie zakochują"

Abbi Waxman "Ogród małych kroków"

tak, to niesamowite.

http://www.photoblog.pl/opowiadaniazsercemx3/175359452/inaczej-cz-1.html

 
musicie to zobaczyć. serio. musicie tam zajrzeć. to najbardziej niesamowita rzecz na świecie. moja sztuka. a sztuką ludzie powinni się dzielić. powinni jej doświadczać. sztuka dla sztuki. więc doceńcie moją sztukę i zajrzyjcie, doświadczajcie skrawka po skrawku i radujcie się. 
w skrócie. to moje nowe opowiadanie.

zatem nic się nie dzieje. zawieszenie zawieszenia w zawieszeniu. 
praca, jedzenie, a może jego brak, bo ostatnio tak kwestia to istny koszmar. spanie, czytanie, wpatrywanie się w niebo, słuchanie muzyki, próba czegoś, co może mi się w końcu udać. życie mi mija i pewnie zanim się obejrzę, będę leżeć pod ziemią.
co ciekawe, często wyobrażam sobie moje bezwładne ciało. martwe. boję się śmierci.

ostatnio jakoś polubiłam palenie, ale w sumie nawet nie wiem dlaczego.
to głupia rzecz, dobrze, że mi na tym nie zależy.

moje życie się ustatkowało. tak mi się wydaje. jest.. nie wiem czy jest nudne. może trochę. brakuje mi czegoś. brakuje mi tego 'wow', jakiegoś wypadu w środku nocy, fikołków na placu zabaw, plam od lodów czekoladowych, biegu przez fontannę, słodkich pocałunków gdzieś tam w ukryciu. wszystko mi spowszedniało. wszystko jest takie... szare. wszystko jest takie normalne. Boże, ja pewnie się starzeję. to pewnie ten moment, kiedy przestajesz być dzieckiem. najchętniej bym się schowała gdzieś pod kocem i przeleżała tam jakieś nie wiem. pięć tygodni. albo zatrzymała czas i nie kończyła tych 19 lat. wszystko jest takie.. już nie wiem.

xx