Cześć :)

Specjalnie dla was założyłam to konto, na którym będę pisać opowieści z życia wzięte, prawidze, które miały miejsce. Zapraszam do czytania.

http://www.youtube.com/watch?v=18agffMhH8w

Historia o pewnej dziewczynie... 

13.04.10r.

Był zwykły słoneczny dzień. Karina, która wtedy miała 11 lat bawiła się na podwórku, a niedaleko niej byli rodzice, widziała, że oboje płaczą, nie wiedziała co się dzieje, nie dawało jej to spokoju. Lecz Karina nie przejmowała się tym zbyt długo, przecież miała dopiero 11 lat. Dziewczynka była jedynaczką, nie miała z kim porozmawiać, nie miała żadnej bliskiej koleżanki, ona bardziej trzymała się z chłopakami, ale przecież nie będzie się zwierzać chłopaką, bo oni uczuc nie mają [ tak myślała ]. Na drugi dzień poszła do szkoły, zwykły, przeciętny dzień.. wróciła do domu, niby wszystko było normalnie, lecz nie do końca. Było smutno, brakowało tego czegoś co zawsze było, już rodzina nie rozmawiała przy stole, przy obiedzie jak zwykle. Było sztywno, w oczach matki widziała niepewność, w oczach ojca strach, lęk. I myśli na nowo zaczęły jej napływać do małej główki, w końcu nabrała odwagi i się spytała:

- mamo powiesz co się stało? Dlaczego jest tak smutno?

- ale córeczko nic sie nie dzieje, wszystko jest wporządku.

- no dobrze.

i poszła do swojego pokoju. 

Mijało kilka dni, cały czas było tak "sztucznie" nie tak jak zawsze, brakowało jej tych rodziców co kiedyś, było widać, że nie są szczęśliwi, przypomniała sobie ten dzień, kiedy widziała ich jak płaczą, ale długo o tym nie myślała.. poszła się bawić. 

22.04.10r. 

Mijały kolejne dni, a atmosfera w domu sie nie zmieniała. Pewnego dnia Karina wróciła do domu i widziała na stole parę karteczek podbitych pieczątkami, lecz nie zabardzo rozumiała o co chodzi weszła do pokoju, jej matka była załamana i usłyszała tylko słowa:

- Karinko, musimy poważnie porozmawiać. 

To jest koniec pierwszej częsci, zapraszm niedługo na następną :)