spotkania z radiem kuchennym 

witam, witam

sama się nie spodziewałam siebie tutaj

ale jestem

znów rok szkolny... wakacje?

nie spędziłam ich jak chciałam. właściwie to je zmarnowałam.

przez głupotę, altruizm, brak myślenia

wrak myślenia

rak myślenia? (cancer?)

w sumie, gdyby popatrzeć z perspektywy osoby trzeciej - wcale nie byly takie złe

remonty, wyjazdy, ogniska, śmiechy, procenty

(nawet glupie zdjęcie po nich nie zostało - czyżbym bawiła się tak zajebiście, że zapomniałam o ich robieniu??? :o)

czemu narzekam?

nie tego sie spodziewalam...

nie pamiętam ich

moze po prostu nie doceniam

za wysoko kładę poprzeczkę

ostatnio odkryłam, że to nieznane uczucie bezradności, takie ogarniające, przejmujące, nie do naprawienia, miękkie i duszące, w którym się zapadam, to nic, z czym powinnam walczyc

to nowe odczucie szczescia, którego wczesniej nie miałam, nie oczekiwałam, nie spodziewałam się, nie wyobrazałam sobie i - którego prawdopodobnie nie docenię permanentnie jeszcze z 10 lat

nowe szczęście więc, pomimo, że go nie doceniam, nie powinnam czasem czuć choćby otuchy?

co jest ze mną nie tak?

a może to piramida potrzeb?

im doszczętniej zapełnisz najbardziej podstawową, a następnie coraz mniej podstawową potrzebę szczęscia tym więcej jesteś w stanie go odczuć

dlaczego wszystko się zmienia? coś jest a później tego nie ma

usycha we mnie wiara

po przebudzeniu nie biegnę żyć

leżę w łóżku, patrzę w sufit, a mój kot Stefan wyciumciuje moje kończyny

jesień, zima zbyt szybko nadchodzą

wiosna i lato były jesienno-zimowym letargiem

teraz czas na depresję? czy hibernację?

im człowiek więcej ma tym więcej chce

Tak mi beztroski brakuje dziecięcej
Ciążą mi szkielet, mięśnie i myśl