223.Zimt.

Jedna osoba ze znajomych mniej a jak lżej na sercu - i znowu śnieg, tym razem ze śniegiem.

Pracowite niemalże dwa tygodnie z nowymi postaciami, luksusowymi delikatesami Alma i śmiechem po same kokardki. Wszystko się tak ściśle kręci w tej małej, prywatnej przestrzeni. Długie noce, krótkie dni i męczące drogi. Czasami rozmowy, których nikt nie chce spędzające sen z powiek i chory ty. Obywatel - człowiek.

Muzyka gdzieś obok dzwoni, zaczyna się sesja i masa zaliczeń już za plecami - chyba nie jest tak źle w tym gąszczu królów i łacińskich odnajdywań. W Niemczech mają najpiękniejsze czekolady a w Stanach najcudowniejsze praliny - co tu wybrać. Zawsze w granicach 22:08.

Trochę więcej zaufania, to nie skok na bungee ani wyjazd do Afganistanu. Wielka Orkiestra Świętecznej pomocy za głośno gra czasem. Chociaż ten weekend zaliczam do najlepszych ostatnio - bardzo dobry weekend, tak niemalże prawdziwy i tak bardzo chciałabym żeby był dniem powszednim : ) Blisko cykania zegara i świerszczy.

Topię telefony, bez wibracji, z wirtualną baterią i kłopotami na kilka frontów. Po resetach i innych cudach, na wpół żywy jest dobrze. Nawet ekran powrócił do normalnego wyglądu zamiast rozlanej plamy. Dziwne numery tylko piszą gdzieś w błędach, ludzie gdzieś piszą po niechcianą pomoc.

RIP moja kostka, zamarznięte drogi, mdlejący ludzie i brak autobusów.

RIP ciepło.

Gotowanie na końcu świata czyli kurczak w cynamonie i całej reszcie przypraw.

Nie mogę kłamać, jestem szczęśliwa. Tylko się nie denerwuj tak już bo to piękności szkodzi! :*

Poza tym - zawsze jest Naruto, kolejny odkrywczy świat.

Tych kilka odliczań,

tupot przy ustach małych robaczków.