poranny uśmiechów deszcz

Tatuaż zdobi Twoją pierś. W Twojej głowie pełno tatuaży. Jest Ci tak dobrze, dobrze, ja to znam. Nie boisz się. Popłyniesz dalej z każdym dniem, gdzieś gdzie nic nie będzie już dziwić Cię.

Poranny uśmiechów deszcz. Ale żeby ja, żeby teraz, żeby tak nagle? Zasypiając z myślą naprawienia całego świata, obudziłam się z zaszytą raną. Bandaż mocno się trzyma, rana nawet zaczęła się goić, nie było już postrzępionej skóry i wylewającej się krwi. Nie czułam bólu, jedynie przemijający skurcz. Chodząc po nic nie znaczącym dla mnie mieście, poczułam coraz intensywniejsze krople na mojej twarzy. Na dotyk wiosennego deszczu śmiałam się jak małe dziecko. Przeskakiwałam kałuże i złożyłam parasol chcąc się nim nacieszyć. W pobliskiej kwiaciarni kupiłam kolorowe, świeże kwiaty. Wyglądały jak zerwane przed chwilą z zaczarowanej łąki. A teraz odczekam chwilę. Zabiorę je ze sobą. Opowiem Ci dziś jak niebo obudziło mnie swoim płaczem. Musisz kogoś poznać.

Dziękuje serdecznie Paniom i Panom, z którymi przeżyłam piękny warszawski dłuuugi weekend. Skurcze brzucha od śmiechu jeszcze mnie męczą. Jesteście niemożliwi:)