Close your eyes 

permarexia Ale mi nie chodzi o miłość życia po grób, ślub itp. Chciałabym po prostu coś przeżyć, zobaczyć jak to jest :)

pisicuta Problemy są tam, gdzie chcesz, żeby były. Ty chcesz żeby to był problem, więc jest. Znam za dużo osób w takiej sytuacji które problemu z tego nie robią i organizują sobie życie tak, że wesela znajomych nie są problemem żeby mi ktoś wmówił, że to rzeczywiście jest realny problem. Nie przekonasz mnie że twój dół jest uzasadniony więc nie musisz więcej pisać przykładów-ale sugeruje wygarnąć je wszystkie na terapii, tam ktoś, kto ma większe umiejętności rozmowy, przerobi je z tobą. Dla mnie prawdopodobnie cokolwiek nie napiszesz będzie twoim wyborem bo ja znam dużo osób długo bez pary które świetnie korzystają z życia i żyją szczęśliwie, czyli wiem że się da ;)

permarexia Każdy jest inny i inaczej podchodzi do każdych spraw. Jednym odpowiada życie w pojedynkę drugim nie. A od tego chyba jest photoblog.pl, że można napisać co się czuję. Dla mnie np. Problemy pt "nie zdałam egzaminu" "waga pokazała 400g więcej", "ktoś mi cos nie tak powiedział w pracy" nie są problemem i nikomu nie umniejszam pisząc, że sam sobie tworzy problem, bo dla mnie to żaden. Tak jak dla jednych samotność nie jest problemem a dla mnie tak. Jest też różnica między tym, że nigdy się z nikim nie było, a tym,że aktualnie się nie jest.
Co do ludzi, można wyglądać i udawać szczęśliwych, a tak naprawdę cierpiec. Sama to niejednokrotnie praktykuje ;)

pisicuta Dlatego też na samym początku napisałam-terapia to bardzo dobry pomysł. Nie umniejszyłam twoich emocji względem pewnych rzeczy tylko przytaknęłam na to co sama w notce napisałaś, że jest ci potrzebna terapia.

permarexia Zdaję sobie sprawę, że dużo to kwestia myśli, jak to było z innymi problemami, ale ciężko jest jak nagle uderza cię strach że zawsze będziesz sama. Robisz coś robisz i nagle bum. Czekam na terapię ale mam już doświadczenie z psychologami i po nim trochę się boję :(

greatspace Może i wydaje się to głupie, ale rozumiem to doskonale, czasem mam takie myśli, że to mega smutne, że nikogo nie mam, a serio masa ludzi wokół mnie już jest sparowanych. Ale sprawia to ból, kiedy o tym myślimy jako o czymś nieodpowiednim. Na przykład jakieś 10 lat temu pewnie w kimś się podkochiwalam co jakiś czas, ale w sumie mam wrażenie, że nie było to dla mnie specjalnie istotne, więc ta samotność w otoczeniu par nie przysparzała mi cierpienia. Najgorsze chyba jest to, że jak się patrzy na samotność jak na coś złego, to łatwo się władować w gównianą relację, albo taką, która nie do końca Cię uszczęśliwia, ale chcesz w niej być, bo lepsze to, niż nic. Tego się obawiam najbardziej w tej 'materii'.