koniec...

Szukam jak zguby ludzi, których nie ma tu dziś...


Niech nikt nad grobem mi nie płacze, krom jednej mojej żony.
Za nic wasze łzy zobaczę, I żal ten wasz zmyślony.
Niech dzwon nad trumną mi nie kracze,
Ni śpiewy wrzeszczą czyje.
Niech deszcz na pogrzeb mój zapłacze,
I wicher niech zawyje.
Niech kto chce grudę ziemi ciśnie,
Aż koniec mnie przywali.
Nad kurchan słońce niechaj błyśnie,
I zeschłą glinę pali,
a kiedyś może kiedyś jeszcze,
gdy mi się sprzykrzy leżeć,
rozburzę dom ten gdzie się mieszczę,
I w słońce pocznę bierzeć.
Gdy mnie ujrzycie takim lotem ,
Że postać mam już jasną, to zawołajcie mnie z powrotem.
Tą mową moją własną, bym ją posłyszał tam do góry,
Gdy gwiazdą będę mijał, podejmę może po raz wtóry.
Ten trud co mnie zabijał.

Wiem, że ta linia jest za cienka by grać..
Ale wiem też, że jest coś, czego ty nie możesz mi dać -
Minimimalny smutek i minimimalny ból..
Coś, czego się nie da już podzielić na pół..
Minimimalny smutek i minimimalny ból..
Potrzebuje tego bym czuł...
to do Ciebie. .


zawieszamy..