fuck the system 

Tak, nie, tak, nie, tak, nie nie zrobię tego - poczekam. 

Tylko czas jest w stanie pokazać ile to wszystko tak na prawdę znaczy, o ile w ogóle coś znaczy?

Z perspektywy czasu dopiero teraz widać jak na prawdę to wszystko wygląda. A jak wygląda? Nijak.

Z bólem serca to potrafię już stwierdzić. Z bólem serca o tym myślę. 

Ciężko jest zrobić jakikolwiek krok by było lepiej, bo gdy chcę lepiej, cóż w sumie jest tylko gorzej.

"Bo Ty za dużo o tym wszystkim myślisz" "Za mocno się przejmujesz" 

A jak mam nie myśleć? Jak mam się nie przejmować? Ciężko, na prawdę ciężko.

Nie umiem trafić do Ciebie, nie potrafię już nawet trafić sama do siebie. 

Zamykanie się w sobie, tłumienie uczuć i tych wszystkich myśli to najcieższa rzecz z jaką przyszło mi się spotkać.

A jak już to wszystko ze mnie uchodzi, brakuje mi słów by oddać to wszystko co tak na prawdę we mnie siedzi.

Nie byłam dobra, mogę nawet rzec że byłam zła i okropna. Nadużyłam sobie tego zbyt bardzo, zbyt mocno.

Niestety teraz po czasie jakim potrafiłam dostrzec wiele rzeczy, wszystko nagle się zmieniło.

Moje wyobrażenia o tym wszystkim.. poszły w niepamięć. Moje marzenia o tym wszysztkim.. również poszły w niepamięć.

Trzeba czekać, albo to przejdzie, albo nadejdzie czas ogromnego bólu, rozpaczy i straty. 

"Do tanga trzeba dwojga" - jak to ktoś bardzo fajnie ostatnio określił.

To prawda. 

Chciałabym umieć wyrzucić na raz z siebie to wszystko, ale jakoś tak się nie da.

Wszystkie te słowa.. Mam wrażenie, że są na prawde mało ważne, i spływają jak deszcz po rynnie.