Sentymentalnie tak.

Lubię starocie. Może jestem trochę sentymentalna. Żadna ze mnie ekscentryczka. Cicha, spokojna, ułożona. Dobra, może nie do końca ostatnie określenie pasuje. Zdecydowanie bardziej roztrzepana i nieogarnięta. Marzycielka. O, tak. Bujanie w obłokach to moje ulubione hobby.

W sumie, nie wiem, po co piszę to wszystko. Właściwie, chciałam się podzielić tylko tym, że jechałam dziś starym autobusem. Taki,który przywołuje wspomnienia. Licealne podróże. Najprzyjemniejsza część każdego dnia. Uroki dojeżdżania do szkoły gdzieś poza moją kochaną mieścinkę. Poranne wstawanie. Kilka godzin biegania z lekcji na lekcję. I parę minut oczekiwania na upragniony autobus. Ewentualnie szalony bieg przez pół miasta, żeby w ostatniej chwili wpaść na dworzec. Ustawić się w kolejce. Kulturalnie, choć po chamsku. Jakoś tak to wyglądało. Głośne powroty w wyjątkowym towarzystwie.

Ostatnio całkiem często wracam do tych chwil. To taki okres, w którym nie trzeba było mieć wszystkiego rozplanowanego. Dorosłe życie było czymś, co czekało w oddali. Wszystkie drogi stały otworem. Tysiąc możliwości. Sporo czasu na podęcie decyzji. A dziś? Niby dale wszystko jest realne. Jednak czasu już wcale nie jest tak dużo. Patrzę wokół i co widzę? Moi rówieśnicy mają jasno określony cel w życiu. Zakładają rodziny. Budują domy. Rozwijają kariery. A ja?

Wciąż szukam siebie. Tej takiej prawdziwej. Cały czas zastanawiam się, co będzie dla mnie najlepsze. Jaka droga sprawi, że będę prawdziwie spełniona. Jakie decyzje doprowadzą do tego, że będę dokładnie w tym miejscu, czasie, w którym powinnam być. Jak wypełnić swoje przeznaczenie, powołanie. Wołam. Szukam. Słucham. Na czekanie brak mi cierpliwości. Błądzę. A chyba najwyższy czas się odnaleźć

A zdjęcie odkopane.

Zeszłoroczne.

Wrocławskie.