jak co roku

znowu mam urodziny. 4 raz osiemnastka mi leci. od 4 lat, w każde urodziny chcąc nie chcąc robię rachunek sumienia, nachodzą mnie refleksje i różne rozpaczliwe myśli.

Chciałbym żeby wszystko czasem stanęło w miejscu na jakiś czas, żeby przez chwilę wszyscy byli tacy, jakimi są, żeby nic się nie zmieniało, żeby ludzie się nie zmieniali, żeby nie odchodzili, żeby wszystko było dobrze...

ale niestety wszystko pędzi do przodu, a ja mogę tylko patrzeć na to co i jak się zmienia mając na to wszystko tylko znikomy wpływ.

Myślę o tym, jak teraz wyglądałoby moje życie gdybym wybrał inną drogę, inne studia, pielęgnował zainteresowania, bardziej wierzył w siebie i walczył o swoje... to gdybanie wpędza mnie w poczucie winy że mogłem kierować się pasją zamiast być protekcjonalnym i pozwalać kierować swoim życiem ludziom którzy chcieli dla mnie jak najlepiej... na pewno bardzo się cieszą że jestem na 'przyszłościowych' studiach i dostanę pewną pracę, ale to nie jest moje życie, nie czuję żeby było moje, chcę żeby moje życie było wypełnione tą cholerną pasją za którą tak tęsknię, pasją którą zabiły 'przyszłościowe' bezpieczne i 'rozsądne' studia.

Ale gdy patrzę w te niebieskie oczy ze zdjęcia, dziękuję Bogu że moje życie potoczyło się tak, że nasze drogi się skrzyżowały,bo od tamtej pory wszystko jest inne, pełniejsze. Wszystko bardziej cieszy, mniej smuci, mniej przeraża... wszystko jest łatwiejsze.

W dodatku z każdym dniem coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że to co nas łączy jest tym o czym myślę <3