znowu próbowałem się do ciebie zbliżyć,

ale panicznie bojąc się odtrącenia wycofałem się zanim zdążyłem dać ci do zrozumienia

jak bardzo brak mi twojego towarzystwa, słów i spojrzenia.

czuję że duszę się z rozpaczy i popadam w szaleństwo,

nie potrafię wybaczyć sobie tego że brakuje mi odwagi na wyznania, że nie potrafię rozmawiać z Tobą o uczuciach.

a myśl że twoją uwagę przyciąga inny przytłacza mnie jak ciężki kamień który potęguje uczucie duszności.

jest we mnie tyle miłości,której nie potrafię okazać, która wzbiera we mnie każdego dnia

a gdy skondensowane emocje przekroczą krytyczną ilość, coś we mnie pęknie, będę jak kamień,

zimny i twardy, skrępowany własnym szaleństwem.

nie życzę tego nikomu.