Pozwól mi odejść 

Tak właśnie,znowu ta nostalgia.Czuję się stłuczona na milion kawałeczków szkła-nie da się mnie złożyć w całość i ja to wiem,ale w głębi jest jeszcze ten duży kawałek,który nie rozpadł się do końca.Można się w nim przejrzeć-zuchwali,kłamcy oraz inni źli ludzi nie mogą,ponieważ jest to kawałek jedyny w swoim rodzaju i jeżeli,ktoś go zniszczy to ze mnie już nic nie będzie.Mam iść w poniedziałek na best party,ale czy mi się chcę?Czy będę tam pasować?Ja jestem no life'em i każda rozmowa w moim stanie jest koszmarem.I właśnie przewiduję sobie taką przyszłość,w sumie nie wiem kim będę i co będę robić.Nie wiem czy moje zakochańcze popędy do czegoś lub kogoś przyniosą efekty,bo uświadomiłam sobie ,że moje serduszko w linii życia jest puste