Buty Kevina Garnetta <3

Czyli najbardziej interesujący mnie aspekt podczas zwiedzania stadionu Chlesea ;) 

Ostatnie dni są jednymi z najdziwniejszych od bardzo dawna.

Czuję, że zerwano plaster dobrze mnie chroniący i znów bardzo łatwo mnie zranić.

Po raz kolejny czuję, boję się, płaczę ze szczęścia, trzęsę ze zmartwienia, modlę się i błagam.

I przeżywam jak głupia Californication.

I staram się jak głupia, a może nawet jeszcze głupsza.

Tak bardzo podoba mi się ta bajka, w której teraz żyjemy, wiesz?

`Your solution to everything is to run away. How about you stay here, stand still, dont move. Here, tonight. Have dinner with me. In this house.` 

Poza tym Londyn Londyn i po Londynie.

Było fajosko, męcząco.

Czasem boleśnie, czasem ktoś zjebał się ze schodów.

Innym razem spał ze stopą.

A innym po prostu przesypywał śmieci i się wkurwiał.

Ale było Camden Town, gdzie jeszcze kiedyś wrócę i zjaram się jak czołg.

I powiem małym nygguskom, że mają grać w Basket.

Fakt jutrzejszej szkoły może pominę.

Staję się kreatywniejsza w wyobrażeniach niż kiedykolwiek.

Może pojedziemy tam i tu i jeszcze tam?

Ale to wszystko będzie trudne, ale mnie to przerośnie...

Jestem szczęśliwa.

Tymczasem muszę zrobić wszystko.

I zrobię.

Obiecałam Ci to.

Plany na jutro dość koszykarskie.

Z pewnością w końcu zahaczę o mój piękny orlik koło domu <3

I bardzo bym chciała te buty, ale głupio mi je kupić.

I smutno mi z tego powodu.

Pozdrawiam Najmojszych.

I Pepeszkę <3.

I oczywiście człowieka, który rozwalił mi palec laptopem :D <3