We can be honest, we call it off 

hmm i skąd ja mam wiedziec o co chodzi?

W zyciu czlowieka istnieja dwa najtrudniejsze etapy.

Kiedy jestesmy niemowlakami, tiruriru nie bede tu wdawac sie w rozprakwe medyczna ogolnie kwestja zdrowia, najtrudniej przezyc.

I KOLEJNY, W KTORYM PRZYSZLO MI OBECNIE ZYC nastolatka.

W zasadzie, to wcale nie powinnam tego tak nazywaac, ale jakiego by slowa nie uzyc, powinno wyrazac ta beznadziejnosc plynaca z tego wlasnie wyrazenia.

Kij z tym, ze wlasnie teraz mam przed soba cale zycie, ze nie mam ciezkich obowiazkow, nie musze az tyle myslec o kasie, pokoju na swiecie,, podatkach, kryzysie swiatowym, moja skora jest jeszcze calkiem sprezysta, wlosy nie rozdwajaja sie z szybkoscia swiatla, nie musze pokrywac coraz to nowszych siwych wlosow farba jakiegos dziwnego producenta, zmarszczki przy oczach i ustach sa raczje oznaka tego, ze duzo gadam i czesto sie smieje, moge ubierac sie w co mi sie zywnie podoba ( o ile jestem na tyle silna, zeby  nie byc podatna na opinie innych), panterka, futerko, lateksik, roze, czernie, kabaretki, glan, berety, kapelusze, vansiki, overkneeshoes, lenonki, wayfayersy...duzo tego?

istnieje tylko jeden, w sumie malutki problem.

przeciez ja NIE WIEM czego chce.

PS.Czy moglbys zawrocic mi w glowie?