.

Zawsze patrząc na kreowane przez nich spektakle zastanawiam się co siedzi w ich głowach, gdy spoglądają 

w stronę publiki, ludzi, wobec których są zobowiązani, do oddawania całego swego jestestwa w tym krótkim 

czasie. O czym myślą, gdy dostają cios, lub gdy pną się w górę własnych ambicji? Jak długo rozpamiętują 

podjęte decyzje, swoje błędy? Jak wiele jest w nich motywacji, by tworzyć dalej? Co sprawia, że każdego 

dnia wstając z łóżka udają się w te same miejsca i sprawia im to radość? Jak wiele poświęcili, by być w 

tym miejscu, w którym są? Co czują, gdy cały świat na nich patrzy, ludzie, którzy ich kochają, 

nienawidzą? Jak wytrzymują presję? Jak bardzo muszą to kochać, by utrzymać się w absurdach tego 

środowiska? A może o tym nie myślą? Tylko robią to co mówi im serce i nic więcej się dla nich nie liczy?

Skoro jest to ich życiem, wyborem, szansą, wszystkim?

Trzymają mnie w ryzach. Zawdzięczam im więcej, niż kiedykolwiek,
zapewne nie tylko ja.

Dzisiejszego dnia dostaliśmy cios, skrupulatnie obnażono nasze największe słabości i problemy, z którymi 

walczymy każdego dnia. Mimo to jesteśmy w najlepszych rękach, do jakich mogliśmy trafić. W jego filozofię wierzę.
Sięgam pamięcią pięć lat wstecz i wierzę, że wszystko jest możliwe, że to kwestia priorytetu i charakteru.
Poza tym czas najwyższy...