.

Przysięgam, że tego szarego poranka nie spotkałam ani jednej naburmuszonej twarzy. Skąd 

poskradali te niewinne uśmiechy? Może to nie ma znaczenia, skoro działają jak bodziec i 

pobudzają inne kąciki ust. Tylko tu bladość kolejnych dni rozmywa się w kurzu białej kredy, 

ciepłej auli i pełnych korytarzy przeróżnej gamy ludzi. Minął przeszło miesiąc, to 

czternaście podróży pociągiem, kilometry trakcji kolejowych, ołówkowe szkice, setki liczb,

zapisanych stron i kolejne dziesiątki powodów, by przekraczać przytulny dziedziniec ze 

świadomością, że wreszcie znalazło się miejsce, w którym czuje się po prostu dobrze. 

Etap budowania nowych schematów przeplata się z dawnymi przyzwyczajeniami, miła mieszanka,
choć przważająca część rzeczy, które mnie ostatnio spotyka to anomarlne schorzenia.