.

Z dnia na dzień przypadki, które mnie dotykają przechodzą same siebie, ludzka 

niepoczytalność osiąga najwyższy wymiar w godzinach szczytu, proporcjonalnie do mojej 

nieporadności. Mglistym rankiem wpatrujesz się w zaparowane szyby podziwiając, lub 

złorzecząc w myślach zaspane ulice. Czym skutkuje uderzenie tramwaju pięścią? Chyba jedynie 

gniewem motorniczego, który musi zdjąć słuchawki z uszu i przywrócić porządek. Natomiast 

wyrzucając tabletki i wypis przez okno pociągu, świata nie zdobędziesz, a Łowicz to nie 

Toruń, więc trzydzieści minut opóźnienia może faktycznie było minimum. Każdy dzień to setki 

ślimaków i hieroglifów. W mocno pobłażlwy sposób bawimy się oscyloskopem, nic o nim nie 

wiedząc, ćwiczymy techniczne kreski i żyjemy w zespolonym świecie. A ja potykam się o własne 

wymysły, uparcie szukając punktów odniesienia. Na szczęście wszystko za chwilę wymaże 

deszcz, a wobec przewrotności tych dni, warto zapamiętać tylko szarą bluzę.