.

Mamy dwieście pięćdziesiąty ósmy dzień roku, piętnasta noc września, kolejna deszczowa i 

mglista. Od rana po głowie krążą mi zbędne błahostki, o których nie warto wspominać, które 

psują dodatkowo iście jesienny humor. Tym razem tata stał się moją ofiarą i razem ze mną 

dopingował ulubionych kopaczy, patrząc w niebo i modląc się, by deszcz nie lunął nam na 

głowę. Nie lunął, choć niektórym przydałby się zimny prysznic. Gdy byłam mała często 

jeździliśmy razem na siatkówkę, nie da się zapomnieć, mimo upływu czasu jak mocno byłam 

przesiąknięta tym środowiskiem- rodzinnym, prostym i pozbawionym negatywnych emocji. Z 

czasem porzuciłam to, by odnaleźć siebie gdzieś w juniorskich marzeniach. Zagrały 

indywidualności i dziś nie należę do nikogo, a tata woli czytać książki. Piję setny kubek 

herbaty tego wieczoru i myślę sobie, że zmarnowałam więcej swoich szans w Edenie, niż 

pamiętam. Nie umiem współpracować ze sobą, a tymbardziej z tymi, którzy zjadają moje noce. 

Od tego roku nienawidzę deszczu, mgieł i zimna. Myślę o przyszłym tygodniu i wiem, że 

prędzej utopię się w deszczu, niż wysuszę w słońcu. Jesień puka do drzwi, od kilku dni 

słyszę jej ciężkie kroki. Zgiń i przepadnij, daj mi żyć i nie pozwól mi nigdy więcej o tym 

wszystkim myśleć.