***

Nim było za późno

Uczę się na pamięć echa Twojego oddechu.

Rozpoznaję niebo - jeszcze wczoraj

radowało serce.

Potrafiłam dogonić przyszłość,

przeszłość szukała dla siebie

odpowiedniej roli.

Łzy, podatne na krzyk, rozkoszowały się

minionymi epokami.

Przychodziłam stale

nad brzeg tej samej rzeki -

tam, gdzie odkryto człowieka.

Skąd w Tobie tyle ciernistych lat?

Dlaczego jesteś odpowiedzią

na pytania, nawet te najtrudniejsze?

Obawiam się, że nieprędko

odzyskam pragnienia. Chowam się

w cieniu chmur, po drugiej stronie słońca

zostawiam opuszczone zasłony.

Teraz, gdy wiem, jak Cię śnić,

skrywam chwile, wciąż łaszące się

do serca wszechświata.

Brakuje mi Twojej melancholii, wiesz?

Łza jest przecinkiem we wstępie

do mojej autobiografii.

Uśmiech, pracochłonnie wskrzeszony,

nie wstydzi się siebie,

nie wyrzeka smutku.

Pewnego dnia zakończę to zdanie

wypielęgnowaną, soczystą, purpurową kropką.

Złudzenia staną się jawą,

tyle że zbyt delikatną, aby przetrwać

jeszcze jeden upadek.

Proszę, pozostaw mi na pamiątkę

skrawek raju - miejsca, w które uwierzyłam,

nim było za późno.