Kolekcjonerka wspomnień 

Nareszcie moje życie rusza z miejsca. Przedobronowy stan zawieszenia został zażegnany. Jestem już panią licencjat z licencją na uczenie i mam pracę którą lubię i która pozwoli mi się utrzymać. Jakie budujące jest usłyszeć: Chciałabym mieć takie podejście do dzieci jak Ty. Jakie budujące jest gdy na korkach których udzielam dziewczyna tak dobrze się czuje że dopiero po 45min zauważamy że powinnyśmy skończyć o tyle wcześniej.

Rozpiera mnie energia, gdy chodzę do pracy doceniam każdą chwilę jaką mam dla siebie. Coraz lepiej organizuję sobie czas, nie przecieka mi przez palce tak jak wcześniej. Pracuję, szukam więcej uczniów do korepetycji, szukam dla siebie germanisty żeby wreszcie zrobić certyfikat z niemieckiego i bibliotek do których warto się zapisać.

Moje obawy odnośnie wspólnego mieszkania też okazały się tylko obawami. Chociaż mamy gorsze dni jak wszyscy i czasami na siebie powarczymy nie mam chwil żebym miała go dość i często bywa tak że płaczę łzami szczęścia gdy mnie czymś rozczuli jak kwiatami, które ukradł w nocy spod naszego bloku wracając z knajpy. A jeszcze milej mi jest gdy ludzie z zewnątrz mówią jak widać że się świetnie ze sobą dogadujemy. Bo tak jest.

Miałam ochotę to napisać. Puścić jakieś myśli w świat.