ou

zaczynam być wdzięczna losowi. wdzięczna za to, że mam się komu wygadać, że jak wszyscy o mnie zapomną, zostaną ludzie, do których bez słowa wyjaśnien będę mogła się przytulić i wypłakać. nie wiedziałam, że kiedyś do tego dotrę. większość dziewczyn albo narzeka, że ich miłość odchodzi albo, że są brzydkie. mam to gdzieś. zaczęłam zauważać najdrobniejsze gesty, słowa, uczynki, dzięki którym uśmiech pojawia mi się na twarzy. na urodziny wcale nie musze dostać drogiej, skórzanej torby czy kolczyków z brylantami by ten dzień stał się wyjątkowy. w sumie, jakby się tak przyjżeć, rzeczy, które najczęściej pomijamy ze względu na to, że sądzimy, że nie trzeba się nimi przejmować, bo są takie zwykłe najczęściej podświadomie dają nam najwięcej szczęścia. widzę również, jak bardzo dobrym podejściem do życia, optymizmem, szczęściem i bezinteresownośścią, można zniszczyć drugiego człowieka. wiadomo, że najgorszą rzeczą dla człowieka jest szczęście drugiej osoby. nie jesteśmy w stanie określić, co siedzi w drugim człowieku i nie mamy o tym pojęcia. gdybyśmy mieli nad głowami takie dymki, w których pokazywały by się nasze myśli, i byłyby one widoczne dla każego, momentalnie zmienilibyśmy podejście do większości osób otaczających nas. to jest nie do pomyślenia jakie emocje ma w sobie osoba, którą widzimy wiecznie uśmiechniętą, śmiejącą się ze wszystkiego, czy osoba, która się nigdy nie odzywa i siedzi cicho. ludzie potrafią stworzyc takie pozory, po których nie bylibyśmy w stanie rozpoznać zupełnie nic chociaż w środku by się gotowało. ludzie sobie radzą właśnie w ten sposób. to trudne, ale wzmacniające. 

nic więcej