Lubię leżeć z rana jeszcze w ciepłej pościeli. W koszuli która delikatnie podkreśla linie mojej tali. Bóstwie tą swobodę i jeszcze na w pół otwarte oczy, które widzą jeszcze klatki jak z filmu poprzedniej nocy. Tak szumi mi w głowie, wszystko zdaje się takie zwolnione i jakby za mgłą. Łapie za złoty łańcuszek na mojej szyi kontrolując czy aby na pewno mnie nie opuścił. Wisiorek kotwicy, krzyżyka i serca są dla mnie wyznacznikiem sensu życia. Wiara, nadzieja i miłość to priorytety, które chce by mnie prowadziły przez resztę życia. Delikatnie przesuwam go raz w prawo, raz w lewo. Cały ten cykl trwa zaledwie kilka minut. Do momentu gdy nie usłyszę pierwszego dźwięku budzika. Jeszcze tylko siadam na łóżku, zamykam oczy i uśmiecham się trochę do własnych wspomnień trochę do dnia który mnie czeka. I tak codziennie od czasu kiedy poczułam się wolna i machałam na pożegnanie w podskokach zakończonemu pewnemu etapowi w moim życiu.

4.30 tym razem to już nie budzik, to rżenie koni na stajni które odbija się echem i jak domino tłucze się po namiotach kolejnych boksów. Nogi jeszcze ciężko mi się podnosi, kurzę zanużając nogi w piasku. Słońce dopiero wstaje, unosi się mgła na wyskokości moich kolan. Na pytanie dlaczego tu w sumie przyjechałaś odpowiadam jednym zdaniem- bo to kocham. Spanie w samochodzie, rozmowy przez CB radio, ten moment gdy nad przeszkodą zaciska się serce. Mimo zmęczenia, pocharatanych rąk, i litrów wypitej wody uwielbiam być z nimi właśnie tam. Tam gdzie jest miejsce koni tam też jest moje miejsce.

Na zdjęciu Bogota diabeł w domu, anioł na zawodach. Prawda, że śliczne koreczki jej zrobiłam ?! :)