Mówili na nią naiwna 

Kto powiedział, że codzienność musi być taka codzienna ? 
Wyprowadziłam się z domu jakieś 7 miesięcy temu i od tamtej pory w moim życiu zapanowała "monotonia" bardzo pozorna i niedosłowna.  Niby na pozór ciągle to samo- praca, jedzenie, pies, nauka, studia i  w sezonie zawody. Niby ciągle to samo. Dzień spędzony w stajni z psem i końmi, wieczory leniwe w łóżku przy kubku kawy i tysiącu notatek, odległość do sklepu równiez się nie zmienia wciąż jest zdecydowanie za duża, las też nie staje się teraz bardziej ludzki, wręcz przeciwnie przez bezlistne drzewa łatwiej dostrzec dziką zwierzynę. Każdy dzień jest taki sam. A dla mnie tak kompletnie odmienny. Różni się szczegółami, które wycigamy do rangi międzynarodowej. Cieszymy się dwukrotnie bardziej i smucimy dwukrotnie mocniej. Wartość chwili zaczęła mnieć ogromne znaczenie. Chwila wiszących kopyt w powietrzu, sekundowy uśmiech czy chwilowa iskra w oku, nawet zapach sianokiszonki której wrecz nie cierpię pachnie każdego dnia innaczej. Każdy wschód Słońca jest inny, każde drzewo się innaczej pali w kominku. I gdy zaczęło mieć to dla mnie znaczenie, którą szczotką czyszcze konia, każde niedojedzone ziarnko owsa czy leżący kamyczek to nagle świat zacząl innaczej  wyglądać. Cieszę się jak dziecko gdy widzę ich czyste przejzady, gdy nabierają błysku w oku a ich zaufanie z dnia na dzień staje się coraz bardziej bezgraniczne. I często łza kręci mi się w oku gdy widzę jak jednoczy nas pasja. Nas wszystkich mieszkających w osadzie leśnej na końcu naszego świata. Przez ten czas zrozumiałam wiele rzeczy. Przede wszystkim to, że nie wyobrażam sobie innego życia. Teraz wiem, że żeby być w czymś doskonałym trzeba zrozumieć wszystko od podstaw. Miłość pcha do działania. Kiedy nagle zaczynamy robić w życiu to co kochamy wszystko staje się o stokroć łatwiejsze. Wrcają ambicje, plany, marzenia. A wtedy ciężko jest po prostu przestać być szczęśliwym.

Gotye & Kimbra
.