Mieszkam w osadzie leśnej. Otóż tłumaczę, to nie żadne miasto, to również nie wieś to po prostu koniec świata. Każdy z nas ma swój taki osobisty koniec świata i mi w tym lesie jest bardzo dobrze. Lubie wszystkie wiewiórki na drzewach w około domu, lubie 3 gołębie, którym chyba odechciało się dalej lecieć i postanowiły zostać u nas, lubię jak mnie straszą gdy wkładam rękę po owies a w odpowiedzi słysze tylko grżące gruchanie. Kocham mgłe, gwiazdy których w mieście nie zobacze, księżyc który tam tak mocno świeci. Prestałam się bać wyjących jeleni w nocy, teraz już nawet mnie ciekawią. Ale nie to w tym wszystkim najbardziej kocham. Tylko tam jestem wolna od całego tego zgiełku, afer, awantur, niedomówień, dwulicowości. Nie wsiąka we mnie zło, zazdrość i bólu. Żyjąc w takiej aurze aż chce ci się kochać. Dlatego gdy waracm tu do Szczecina przeraża mnie brak uśmiechu w ludziach, przerażają mnie łzy, krzyki i zamieszanie. Przestałam rozumieć ten świat do momentu gdy z zimowego snu nie obudzą się wspomnienia życia w mieście. Wtedy docenia palarnie kawy, zamek o zmierzchu i liczenie samochodów na trasie zamkowej. Takie życie to dwulicowość przed samą sobą. Całe szczęście tym nikomu nie robie krzywdy, bo już za dużo bym krzywdy wyrządziła tym, których kocham.