Wypłacznik

Znacie to?

Dopada znienacka, bez uprzedzenia. Nawet jeśli żyje się na dany moment względnie dobrze. Ale co dopada? Zwątpienie? Nienawiść? Żal? 

Nie wiem. Ale to boli. Rzuca na kolana, dusi wypruwając ostatni oddech. Całe ciało... ciało? Cała dusza rozsypuje się na kawałeczki. Bo to tu, między żebrami rozlewa się całe epicentrum tych irracjonalnych uczuć. Ręce drżą, po policzkach toczą się cieżkie łzy. Umysł rozsadzają wszystkie najgorsze chwie, te najbardziej upokażające, upadlające, bolesne. Koszulka, posciel, policzki usmolone rozmytym tuszem. Każdy kolejny oddech jest męczarnią. Chcesz śmierci. 

A ty tylko wrzeszczysz w środku jak bardzo się nienawidzisz. Czujesz jak rozrywa wstyd za to co się dzieje w obecnej chwili, czyżby ostatnie porywy rozsądku? Ale tego nie da się przerwać. Lawina już ruszyła. Czujesz jak krwesko ciążysz innym, ranisz tych których kochasz. Jedynie czego praniesz to ból ból ból. Najchętniej ten fizyczny, byle tylko przerwać tą plątaninę przegniłych myśli. Piekło.

Dzięki Bogu sen przerwał tą męczarnie. Jednak wraz z przebudzeniem pozostaje może i mglisty spokój, ale i same pytania bez odpowiedzi. 

Dlaczego to wszystko?