Sprawdzian z miłości - roz.1

"Sprawdzian z miłości"

Rozdział1

2 lipca

Jestem Weronika. Po prostu.. bez żadnych zdrobnień.
Pamiętnik piszę od 2 klasy podstawówki. Chociaż większość osób uważa to za stratę czasu, ja uwielbiam opisywać swoje życie w kilku zdaniach. Myślę, że kiedyś będą wspaniałe wspomnienia.
Zaczynajmy.

Jestem naprawdę szczęśliwa. Mam dobrych przyjaciół, kochającego chłopaka a przede mną ostatnia klasa liceum. Może na razie nie będę o tym wspominać. Wakacje dopiero się zaczęły przez co ja nie mam zamiaru myśleć o problemach. Cieszę się, że nareszcie mogę odpocząć.
Wczoraj, jak co roku wyjechałam z ciocią do Gdańska. Już od rana chodziłyśmy uliczkami najpiękniejszego Polskiego miasta, przyglądając się ludziom którzy właśnie rozstawiali swoje namioty aby móc zacząć pracę.
Słońce grzało jak oszalałe dzięki czemu postanowiłyśmy, że dzisiejszy dzień spędzimy na plaży. [..]
-Zabiorę Maxa na spacer po plaży - rzuciłam kilka słów w stronę opalającej się kobiety, zaczynając biec aby wielki wilczur mógł podążać za mną. Naskakiwał na mnie a ja z wielkim hukiem przewracałam się na mokry piasek. W pewnym momencie pies podbiegł do grupki chłopaków urządzających sobie grilla i zabrał im kilka kiełbasek.
- Max!- krzyknęłam kierując się w jego stronę. - Co ty robisz? Nie wolno! - zagroziłam mu palcem przed nosem chociaż wiedziałam, że to i tak nic nie da. Szczęśliwy zwierzak zajadał tylko swoją zdobyczą a ja wpatrywałam się w roześmianych ludzi.
- Przepraszam. Naprawdę bardzo przepraszam. Obiecuję oddać ile trzeba - dukałam stojąc tuż obok nich.
- Nie trzeba. - odezwał się po chwili jedyny brunet. Cóż. Wyróżniał się nie tylko kolorem włosów ale także urodą. Był bardzo opalony, co mnie zdziwiło ponieważ dopiero początek wakacji. Miał na sobie siwą koszulkę co jeszcze bardziej podkreślało jego ciemną skórę.
- Nic się nie stało, nie masz czym się martwić. Jestem Błażej - powiedział, wyciągając w moją stronę dłoń.
- Weronika. Jeszcze raz przepraszam- odpowiedziałam nie spuszczając wzroku z jego zaczarowanych tęczówek. Uścisnęłam dłoń, czując jak dreszcze przechodzą przez całe moje ciało. To pewnie jego wygląd tak mnie rozpraszał. Pomimo to iż zawsze uważałam, że Filip jest najprzystojniejszym chłopakiem na świecie, musiałam zmienić zdanie. Nigdy nie spodziewałabym się, że ktoś inny może wyglądać tak.. genialnie.
- Codziennie jesteśmy na plaży, wiec kiedy tylko masz ochotę możesz do nas dołączyć - odezwała się wysoka blondynka która wcześniej nie została przeze mnie zauważona. Może to dlatego, że siedziała na kolanach jednego z chłopaków a on osłaniał ją całym sobą. - Jestem Paula - podeszła w moją stronę także uciskając moją dłoń.
- Weronika.
- Paweł! -krzyknął blondyn
- Michał.
- Patryk.
Przedstawialiśmy się sobie, ale przez cały czas czułam, że Błażej nie spuszcza ze mnie wzroku.
- Mieszkacie tutaj? - spytałam
- Nie. Jesteśmy na wyjeździe kajakowym. Tak naprawdę mieszkamy w Częstochowie. A ty? - spytał Paweł
- Ja jestem Krakowianką. - zaśmiałam się.
- Och. Błażej urodził się w Krakowie - wskazał na chłopaka który przez cały czas stał obok mnie.
- Właśnie.. sam potrafię mówić - mruknął zabijając wzrokiem swojego kolegę
- Dobra.. Jeśli będzie ładna pogoda, to być może przyjdę jutro - odparłam zapinając smycz na obroży Maxa
- Czekamy! - krzyknęli wracając na swoje miejsca
- Cześć Weronika. - usłyszałam za sobą głos Błażeja. Był pierwszym chłopakiem który zwrócił się do mnie po imieniu.. bez zdrobnień.
Wieczorem opowiedziałam cioci zaistniałą sytuację a ona także obróciła ją w żart. Jednak po pewnym czasie zauważyłyśmy, że zgubiłam bransoletkę którą dostałam od zmarłej mamy.. Szczerze powiedziawszy bardzo się tym zmartwiłam. Przecież to była jedyna rzecz która mi po niej została.
- Znajdzie się.. Zobaczysz 
Kiwnęłam głową kładąc się pod ciepłą kołdrą. 

Opowiadania wysłajcie na  : [email protected]

INSTAGRAM