"Sprawdzian z miłości"
Rozdział 2

4 lipca

- Jak było? Dobrze się bawiłaś? - spytała ciocia, gdy weszłam do kuchni
- Dość. - opowiedziałam krótkie streszczenie z wieczoru
- Może spodobałaś się temu Patrykowi i próbował się jakoś do Ciebie zbliżyć..
- Nie. Nie zachowałby się tak. Według mnie postąpił jak zwykły idiota. - wzruszyłam ramionami zasiadając do stołu.
- A kto Cię odprowadził? - spytała
- Błażej.
- Ten ciemnowłosy? - zaśmiała się cicho nakładając sobie kilka naleśników na talerz
Przytaknęłam i zrobiłam to samo.
- Uważaj na niego. Przystojny jest i pewnie nie jednej dziewczynie zawrócił w głowie.
- Może i tak. Ale nie mam co do niego planów i on do mnie też na pewno nie.
- A dziś co porabiasz? - kontynuowała rozmowę
- Przejrzę neta a potem pewnie się przejdę
- Ja pójdę na plażę. - odpowiedziała
Gdy skończyłyśmy śniadanie, a ciocia wyszła nad morze zajrzałam na facebooka. Większość postów dotyczyła Filipa. Ludzie na niego gadali i obrzucali okropnymi słowami. Jak najszybciej chciałam się z nim skontaktować jednak chłopak nie dawał żadnego znaku życia. W pewnym momencie w prawym dolnym rogu wyświetlił mi się kwadracik z napisem Klaudia . Otworzyłam go. Nie znałam jej zbyt dobrze ale skoro do mnie napisała to wypadałoby odpisać :
K- Cześć.
W- Hej.
K- Możemy pogadać?
W- Jasne. Mów
K- Wiem, że jesteś nad morzem i to nie jest rozmowa na gadu ale.. uważam, że powinnaś wiedzieć.
W- Nie przerywaj..
K- Pewnie uznasz mnie za zwykłą *dziwkę ale.. spałam z Filipem.
W- Słucham?!
K- No tak.. zbliżyliśmy się do siebie. Chcemy ze sobą być a ty nie możesz nam tego zepsuć. Wydaje mi się, że jestem w ciąży.
Od razu zablokowałam jej konto. Nie wiedziałam co o tym wszystkim myśleć. Dlaczego każdy wiedział a ja nie. Dlaczego mój chłopak nawet nie zadzwonił? Nic nie powiedział. Co ona w sobie takiego ma..
Z natłoku myśli wyrwało mnie pukanie do drzwi. To był Filip. Zdziwiłam się na jego widok. Przebył tyle kilometrów aby mnie zobaczyć.. czy może zostawić?
Przybliżył moją głowę do swojej ciepłej szyi powoli wycierając spływające łzy.
- Przepraszam Cię Wero. Naprawdę nie wiem jak to się mogło stać.
- Nie wiesz? - odepchnęłam go od siebie zamykając za nim drzwi.
Chłopak usiadł na łóżku wpatrując się we mnie. - Kocham tylko Ciebie.
- Przed chwilą zostałam obrzucona słowami "Chcemy ze sobą być a ty nie możesz nam tego zepsuć"- mruknęłam
- To nie prawda! Ona kłamie. Nigdy niczego jej nie obiecywałem.
Kiwnęłam głową - tak bardzo pragnąłeś aby ktoś Ci się oddał? Nie mogłeś wytrzymać ? Czegoś Ci brakowało?
- Oczywiście, że nie. Proszę daj mi jeszcze jedną szansę. Błagam. - krzyczał -Nie potrafię bez Ciebie żyć. Nie potrafię.
- Wiesz czego nie potrafisz?- również podniosłam głos - dotrzymać wierności.
- Wera..
- Nawet w takich chwilach nie powiesz do mnie po imieniu..- sarkastycznie się zaśmiałam
- Czy to ma znaczenie? Proszę.. nigdy więcej nie zrobię czegoś równie głupiego.
- Wyjdź. - krzyknęłam -Wyjdź!
- Nie!
- Wyjdź stąd. - otworzyłam drzwi za którymi ujrzałam Błażeja. Wpatrywał się we mnie swoimi ciemnymi oczami tak jakby pragnął pomóc. Nie chciałam tego. Wpadł do domku i dokładnie przyjrzał się Filipowi.
- Gdy kobieta o coś prosi trzeba to uszanować. -wskazał na drzwi - Może będzie Cię stać choć na tyle.
- Oo. Widzę, że ty także mnie zdradzałaś. - rzucił się z pięściami na chłopaka
Błażej go jednak przytrzymał wyprowadzając z mieszkania Nie będę się z tobą bił. Zbyt młody jesteś i za mało inteligentny
-Jeszcze mnie zapamiętasz! Pogadamy w Krakowie. - wsiadł do auta i odjechał z piskiem opon.
Wtuliłam się z tors Błażeja wycierając na nim swoje łzy. Zupełnie nie wiedziałam co robić.. 

Opowiadania wysłajcie na  : [email protected]

INSTAGRAM