Przelewam myśli, na papier ;) 

Jak ja tu dawno nie byłam. 

Ciekawe czy ktoś to jeszcze czyta.  

Siedziała właśnie przy oknie wpatrując się w drewnianą ławkę pokrytą śniegiem. 

Wczoraj gdy królował nieprzyjemny mróz, a świata nie pokrywał biały puch, widziała "go" tam. Siedział z kumplami bezustannie śmiejąc się z żartów jednego z nich. Miała to szczęście że jej okno wychodziło na miejsce w którym lubiał przesiadywać. Codziennie czekała na niego , a potem całymi godzinami w bezruchu wpatrywała się w swojego "księcia". Dziś jednak się nie pojawił. Zdąrzyła odrobić lekcje, pomóc mamie przyżądzić obiad, wyprowadzić psa, a w nagrodę musiała oglądać bandę dzieciaków kłucących się z starszą panią, oraz bandę jej kotów. W mijających godzinach nie myślała o niczym innym tylko o nim. Zastanawiała się co mogło się stać,dlaczego dziś ich nie ma i czy zobaczy go jutro w szkole?

Zanim zrobiło się tak ciemno jej zwrok przykuł jeszcze inny widok. Dwujka młodych ludzi, trzymając się za ręce dreptali po białym śniegu. Za chwile chlopak oderwał się od niej, złapał w ręke śnieg i kulką rzucił w swoją ukochaną, po czym ona zaczeła go gonić. On w pewnym momencie odwrócił się złapał ją w biodrach i szybkim ruchem połorzył ich ciała na ziemi. Patrzyła na parę zakochanych i wyobrażała sobie siebie i Adama w takiej sytuacji. Widziała ciemnoczekoladowe oczy zakryte długimi rzęsami, czerwony od zimna nos, i ciemnoróżowe usta będące w ciągłym uśmiechu. Na krótko ściętych brązowych włosach spoczywała czapka, którą wraz z szalikiem zamierza kupić mu na jego urodziny wypadające w pierwszy dzień zimy. Wiedziała o nim prawie wszystko: gdzie mieszka, o której wychodzi z domu, o której wraca, znała imiona jego rodziców, cały plan lekcji i zainteresowania. Była jego wielką "fanką".Ale najważniejszej rzeczy, czyli jego charakter chciała poznać osobiście. Wiedziała że buja się w nim większość dziewczyn z jej szkoły (z powodu jego przystojności, poczucia humoru ale i pięknie rzeźbionego boskiego ciałka ), lecz czuła że są przeznaczeni dla siebie. Często wpadali na siebie, w szkole w sklepach lub na ulicy i mogłaby przyśiąść że patrząc jej w oczy przesyła uśmiech lekko sie czerwieniąć. Nie była jednak pewna czy to wynik jej wyobraźni czy rzeczywistość bo ze wstydu uciekała wzrokiem w inną stronę. Zamyślona nie zauważyła jak do jej pokoju otwierają się drzwi.

-Cześć! - krzykneła Róża prosto do jej ucha.

Jowita wystraszyła się i podskoczyła z zwiększonym biciem serca.

-Przestaniesz mnie straszyć?! - krzykneła

-Oj..Panna zdenerwowana....Czego szukasz za tym oknem?-zapytała powtarzając czynność swojej przyjaciółki. -Ciemność, wow, niesamowite. Bomba! Lampy się świecą, jest śnieg, ooo i malutki kotek, ale kicia.. -mówiła drapiąc paznokciem w okno,szczerząc zęby. - A po twoim ani śladu. Maciek Fridek kontynuacja?

-Co?

-Czy dzisiaj też bawiłaś się w detektywa?

-Miałam taki zamiar, ale oskarżony się nie stawił.

-Oj, moja ty biedulko.. - powiedziała sarkastycznie Róża siadając na łóżku.

-Przestań,co ?

-Co przestań? Łaskawie podeszłabyś do niego, zagadała, a nie siedzisz w tym oknie czekającna zmiłowanie i oświecenie biednego chłopaka: Alleluja, chłopcze, Jowka jest w tobie zakochana, zrób coś z tym. -powiedziała unosząc trzymając ręce w górze.

-Wiem, że to byłoby najlepsze rozwiązanie -odpowiedziała siadając naprzeciw przyjaciółki. - Ale wiesz że boje sie pierwsza podejść.

-

-Wcale że nie.

-Zobaczysz. Zobaczysz że tak będzie.

-Oczywiście. Jak zwykle gdy widzisz go z inną.

-To było kiedyś.

-Tydzień temu.Tyle że mnie 14 nie ma w domu, i przykro mi komórke mam wylączoną. Są walentynki a Łukaszowi się zdaje że troszeczke go zaniedbuje

-Nie! Nie będziesz płakać. Jutro na przerwie pujdziesz do niego, zapytać się co robi w walentynki. 

Jak nie,sama cię tam zaciągnę...

-Nie ma to jak stanowcza przyjaciółka - pomyślała

www.opowiadanekk.bloog.pl