Piątą część "Trójki" dodam Wam troszke później. Myśle, że od poniedziałku pojawią się też kolejne części "Siły". Miłego dnia! :)

moje małe przemyślenie:

Po raz kolejny dajesz komuś druga szanse i jak na tym wychodzisz? Jak zawsze. Jak zawsze, kurwa, beznadziejnie. Ciężko przyjąć do wiadomości, że najbardziej ranią ludzie, którzy powinni być opoką, osłoną, ostoją. Najtrudniej pojąć, że najbliżsi ludzie, to właśnie Ci, którzy mogą zniszczyć Cię jednym słowem. Często łatwiej poradzić sobie z wrogiem niż przyjacielem czy kimś z rodziny. Przy najbliższych się otwierasz, czujesz się bezpiecznie, czasem nieświadomie, czasem z premedytacja zostaje to wykorzystane. I jak sobie poradzić, gdy ktoś do kogo zawsze mogłas się zwrocić z problemem, z potrzeba wygadania sie nagle znika. Nie ma Go. Zostajesz sama ze wspomnieniami, z żalem, ze smutkiem. Taka kolej rzeczy? Być może. Mimo tego to tak bardzo boli, bo chcesz dobrze. Wierzysz, ze robiac pierwszy krok zostanie on dobrze odebrany, zrozumiany, zaakceptowany. I pozornie Twoje oczekiwania się spęłniają, początkowo jest w porządku. Powoli wracają dawne chwile, wyblakłe wspomnienia przeistaczają się w rzeczywistość, pewna historia staje się teraźniejszością, tworzy się jakby na nowo. I ufasz, że od teraz będzie juz dobrze, że teraz wszystko sie ułoży, przecież idzie juz tak dobrze i wystarczy jedna chwila. Powracają stare wyrzuty, dawne kłotnie i żale, zdajesz sobie sprawe, że nie da się od tak wrócić do przeszłości. Karcisz się w myslach, wurzucasz sobie głupote i naiwność, ale przeciez już jest za późno, znów padło o kilka słów  za duzo. I uciekasz, znów uciekasz tak samo jak kilka lat wczesniej, tylko wokół jest dużo głośniej i dużo bardziej boli i dużo dłużej goić się będą rany. Tym razem jest więcej łez, więcej krzyku, więcej żalu i przeświadczenie, że tym razem to już koniec. Już wiesz, że nie będzie więcej powrotów, to boli. Bardzo boli, przeciez była ta głupia nadzieja, naiwa wiara i dobre przesłanki i jedna chwila niszczy wszystko.