Żyjemy chwilą 

Cz. 15

-Nie& po prostu pominąłem pewne fakty, ale teraz to nie ważne musisz uciekać. Rozumiesz?
-Tak& nie& nie chcę  powiedziałam i dumnie podniosłam głowę. -Chcę walczyć.
-Jasna &. nie możesz !  po raz pierwszy na mnie krzyknął. -Oni myśleli że Filip jest Aurelem ale to ty! Nie możesz zginąć.
Nagle zaświtała mi myśl.
-Aurel, osoba mocniejsza, mądrzejsza od człowieka  mruknęłam cicho i pobiegłam w przeciwną stronę niż pokazywał mój chłopak.

Gdy wybiegłam ukrytym przejściem na plac przeraziłam się. Tysiące jeźdźców jechało prosto na bramy zakonu.  Niestety metal przepuścił.
Piep***a magia.
Wyjęłam łuk z schowka obok.
Założyłam strzałę.
Głęboki oddech.
Naciągnęłam cięciwie.
Wydech.
Puściłam&
Bingo!
Przeciwnicy padali jeden po drugim, niestety ciągle rosłą liczebność, postanowiłam zaatakować przywódce.

Wyróżniał się&
Był to wysoki blondyn o migdałowych oczach. Miał na sobie tylko bluzę i jeansy a w ręku łuk. Bez żadnej zbroi.

Pierwsza strzała chybiła.
Zauważył mnie& było juz po mnie&

Postanowiłam strzelać.
Pierwsze trzy strzały chybiły, ale czwartą i piątą trafiłam w ramię.

On ciągle szedł w moją stronę&
Gdy był na wyciągnięcie ręki dźgnęłam go strzałą.
On silnął dłonią uderzył mnie w twarz& upadłam a czarne plamki zamigotały mi przed oczami.

Światło raziło mnie w oczy&
Czy ja umarłam? Chyba nie bo ciągle słyszę szepty.
-Ona się budzi!  usłyszałam zachrypnięty głos starego mnicha.
-Nino ? Nino słyszysz mnie ?  zapytała ciemna plamka.
Powoli wracał mi wzrok.
-Tak  mruknęłam i złapałam się za głowę.
-Dajcie jej powietrza !  zachrypiał starzec.
Wszyscy jak na komendę się odsunęli.
-Co.. co się stało?  zapytałam gdy zobaczyłam kto koło mnie stał.
-Jak by ci to powiedzieć&.  powiedział niski chłopak z bursztynowymi oczami.
-Hm zabiłaś największego, najstarszego przeciwnika jaki świat widział.
-C.. co?
-No to tak  zaczął Przemek siadając koło mnie.  Gdy mnie nie posłuchałaś i wybiegłaś dawnym przejściem, poszedłem za tobą, oczywiście widziałem jak strzelałaś z łuku, niektóre strzały nie było twoje lecz moje. Później zobaczyłem, że Avil ruszył w twoją stronę, i stało się coś dziwnego. Zamiast cię zaatakować stał. Wbiłaś mu strzałę w serce, aż trzy razy. Później upadłaś, a on próbował cię łapać&
-Co?  zapytałam zdumiona  To on chciał mnie.. to on mnie uderzył!
-Nie, był pod wpływem twoich działań Nino- mruknął stary mnich  no ale opowiem ci jak wydobrzejesz. A teraz wszyscy wychodzimy!
Nagle pokój wydawał się cztery razy większy. Zostal tylko Przemek.
-Nino  zaczął.
-Tak?
-Posłuchaj ja kończę ostatni rok technikum, a ty pierwszy liceum. Wiem, że to  wcześnie& ale obiecaj, że nigdy sobie nic nie zrobisz& obiecaj mi to.
-Jasne  powiedziałam.
-A i Nino& ja zostaję na zawsze tu w zakonie& ty chyba też.. hm& emm&  zostaniesz moją żoną?
-Co proszę ?
-Oł& za wcześnie  powiedział i podszedł do drzwi.
-Niee& nie za wcześnie& tak zostanę twoją narzeczoną głupku  powiedziałam a on podszedł do mnie i pocałował w usta.

W szpitalu leżałam dokładnie miesiąc.
Oczywiście wypisano mnie ze szkoły, a moja rodzina wyjechała z dala od zakonu.
Ja zostałam&
Filip wyzdrowiał i miał się w jeszcze lepszej formie niż przedtem& będzie mi go brakować.
Ja osobiście przeniosłam się do dawnego domu i zamieszkałam tam z Przemkiem i innymi członkami zakonu.
Ktoś zapukał do mojej sypialni.
-Proszę  powiedziałam poprawiając bluzkę, która i tak odsłaniała mi brzuch.
-Hej  powiedział Przemek podchodząc do mnie.
-Hej  mruknęłam malując oko. Nachylił się nade mną i pocałował w szyję.
-Po co się malujesz, jesteś piękna- zamruczał.
-Nie, nie jestem ale za to mam przystojnego chłopaka.
-No więc twój przystojny chłopak, a właściwie narzeczony zaprasza cię na małą niespodziankę.
-To znaczy?
-Pokaże ci, czym zajmujemy się gdy mam chwile odetchnienia od zakonu.

Szliśmy około godziny.
Z dala usłyszałam muzykę. Pewnie zjazd motocyklów.
Nie do końca się myliłam.
Wszędzie były rampy, chłopaki i dziewczyny skakali na nich nawet na hulajnodze, a jakiś chłopak właśnie jechał na tylnim kole.
Myślę ,że z nimi nie będę się nudzić, no i oczywiście będę szczęśliwa.

The End... ;)

~K...