I gdzieś w moich myślach, przewija się Twoja postać.

Nie pytaj się mnie czy coś się stało, kiedy widzisz kurwa, że nie mogę powstrzymać łez.

Pamiętała, że ją kochał. Tego się nie zapomina. Nie zapomina się też odrzucenia.

Trochę mnie przeraża, że to moje życie i że to ja mam coś z nim zrobić.

Funkcjonuję, choć bardzo bym chciała istnieć, wiesz?

Coś rozpierdoliło moje wnętrze na milion możliwych części.

Jeżeli w tym momencie nie zamkniesz ryja, to obiecuję ci że już nigdy nie będziesz w stanie go otworzyć.

Nawet obrazić się na Ciebie porządnie nie potrafię.

Wstań i powiedz: "to jest może życie. może czasem zbyt szalone, szybkie i złożone, a innym razem zbyt jednostajne, monotonne i nudne, niewątpliwie jednak jest ono moje i tylko moje." i czekaj na śmiechy sfrustrowanych staruszków, które swoje przegrali, bo nie byli w stanie tego powiedzieć.

Nikt nie mówił, że będzie łatwo, ale bez przegięć.

I chuj, że boli. Trzeba zapierdalać dalej, a nie płakać, kurwa.

Pamiętasz jak mówiłem ci, że niczego się nie boje? Cofam to. Boję się, że szczęście, którym jesteś ty spierdoli mi przed oczami, a ja będę tylko stał.

Są takie wspomnienia o których czasem nie chce się mówić, ale mimo to chce się o nich pamiętać.

Spóźniłeś się. Kilkanaście łez wcześniej byłabym w stanie Ci wybaczyć.

I w końcu to całe szczęście, zaczęło wylewać mi się oczami.

A teraz, jedyne słowo, które może wyjść z moich ust w twoim kierunku to: spierdalaj.

Powiedział, że bedzie mnie kochać do końca życia, z tego co wiem żyje i ma się dobrze.