Bo tak wyglądają chmury z góry.. 

Wróciłam. Chyba tylko dlatego, że nie umiem wrócić do swojego normalnego życia... A może moje normalne życie wygląda już zupełnie inaczej?... Tak, jak tam?...

Mimo samotności nigdy nie byłąm samotna. Mimo płaczu nigdy nie żałowałam. Mimo tęsknoty nigdy nie chciałam wrócić... Nie chciałam, ale jestem. Poznałam inne życie, którego tak bardzo mi brakowało. Poznałam prawdziwy smak dorosłości, samodzielności... Poznałam życie, o którym marzyłam od dłuższego czasu.

Nie żałuję ani chwili. Chociaż bywało ciężko, bardzo ciężko... Lecz zawsze ktoś był. Niejednokrotnie wbrew mojej woli. Teraz mogę podziękować Wam wszystkim. Podziękować za, niewątpliwie, najcudowniejszy kawałek mojego życia. Kilkanaście do niedawna zupełnie obcych mi osób napisało jedną z najpiękniejszych historii, która już na zawsze będzie we mnie żyła, jako wspomnienie, do którego ciągle się uśmiecham.

Wszystko było wspaniałe. Nikt nie czuł żadnej presji. Każdy odpoczywał. I żyliśmy wszyscy obok siebie, ze sobą, byliśmy sobie bliscy... Dzieliliśmy się zajęciami dnia codziennego i byliśmy szczęśliwi, że możemy robić to wszystko razem. To niesamowite. To się więcej nie powtórzy...

Teraz niestety czas wrócić na ziemię. Rzecz w tym, że nie umiem się niczm zająć. Brakuje mi tych ludzi, tej atmosfery, tego miejsca. Brakuje wszystkiego. Nic nie jest już takie samo.

Naprawdę trudno jest się odnaleźć. Zwłaszcza, że nikt mi tego nie ułatwia...