_SoulOfLion_ 

   Miliardy ludzi, a nad nami to samo niebo. Ciemne tak za dnia jak i w nocy. W srebrnej poświacie Pan Zastępów patrzy na nas przez te ciemne chmury. Chmury naszej ignorancji, nienawiści, podzielenia. Pod znakami bogów ukrywamy własną nienawiść. Zamiast się jednać siejemy nienawiść, a nasza ignorancja zabija ziemie.

    Pod pretekstem uspołecznienia oddalamy się od siebie. Technologia nas dzieli coraz bardziej, przerasta coraz bardziej, zabija coraz więcej człowieka w nas. Reklamy, dane, informacje, polityka, zdjęcia, pornografia, przemyka nam przed oczami jak senna mara, a my już nawet tego nie przyswajamy. Tylko w kościołach brakuje tych snów, choć ludzie nadal przychodzą tam w śnie i wychodzą w śnie. Faceci są znudzeni, kobiety zawiedzione. Ludzie przechodzą tak samo obok krzyża jak obok śmietnika. Wyrzucają to co zbędne i idą sobie dalej żując gume i myśląc o imprezie w weekend, o miłości, która przecież mogłaby coś zmienić w ich życiu, ale mają w nią zbyt małą wiare żeby jej zaufać. Rzucają się z łopatą pełną węgla do pieca. Płoną. Gasną. Podnoszą sie z popiołów. Idą wypaleni szukać zgubionej iskierki z własnego serca. A chmury dymu wciąż się nad nimi kumulują, przesłaniając słońce i odbierając nadzieje.

    Może od siebie, powiem prosto. Chciałbym umieć stanąć w obronie ginącego świata, mojego świata, świata mi najbliższego, ale zwyczajnie boje się, ze do tego nie dorosłem. Uciekam i chowam się jak dziecko, jak Adam w Edenie. Czasem boje się haseł, które sam wykrzykuje i wykrzykiwałem kiedykolwiek, że jak karma, wrócą aby mnie zniszczyć, bo nie będę miał siły aby im dotrzymać kroku. Nigdy nie byłem silny, zresztą co jest pojeciem siły? Może byłem uparty, wytrwały. Zawsze wydawało mi się, ze znam własną wartość. Kiedy inni okrzykiwali mnie nikim, robiłem wszystko by być kimś, kiedy zaczeli mnie okrzykiwać kimś, zacząłem robić wszystko by stać się nikim. Schowałem sie we własnym strachu.

    Umarłem już nie raz, spłonąłem jak suche drewno z nigdyś wysokiego dębu.

    Gdy umierasz to umiera świat dookoła Ciebie i już nie wiesz co zaczeło umierać pierwsze - Ty czy to co wokół Ciebie. Czasami śmierć Twojego świata oznacza upadek fortecy, a tymsamym otwierasz się na tych przed którymi byłeś zamknięty, a Twój świat staje się szerszy i bardziej skąplikowany. Dążymy do rozszerzania wiedzy, do maksimum możliwości poznania. Może siłą jest umiejętność utrzymania zdrowych zmysłów przy coraz większym poznaniu.
Widziałem już ludzi, widziałem Anioły, widziałem Demony, rozmawiałem z nimi i wole nasze przyziemne sprawy od tych duchowych. Tylko nie da się tych faktów rozłączyć. Kiedy robisz zakupy, idziesz do szkoły, do pracy, kiedy jesz i kiedy śpisz, w świecie, którego ludzkie oko objąć nie może toczy się o Ciebie bitwa, a nic nie jest z góry przesądzone. Jak wiemy, każda przegrana bitwa to nauka aby wygrać wojne.

    My ludzie chcemy wszystkiego naraz. Pragniemy wiedzy, a ciągle rpzed nia ucieamy. Chcielibyśmy wrócić do tego co było, ale wiemy, że się nie da. Pragniemy świetlanej przyszłości, ale się jej boimy.  Pragniemy zdrowej ziemi, a o nią nie dbamy. Jesteśmy oxymoronami chodzącymi na szczudłach, kiedy zawieje wiatr wypieprzamy się i pociagamy za sobą ludzi wokół I nie potrafimy ich przeprosić uznajac własne winy przez lata. Znajdujemy głupie wytłumaczenie na wszystko. Mimo, że przepraszamy i pochylamy głowe, to zawsze dodajemy to tłumaczenie, które zabiera poczucie winy i zawiesza je w próżni, która wybuchnie przy jakiejś sytuacji za lat "n". I śpieszymy się przed dzwonem, który może wybić w każdej chwili. Ten pośpiech zabija każdą chwilę.

    "W danej chwili nieistnieje nic innego poza jednym celem. Całe życie to ciąg następujących po sobie chwil. Jeśli człowiek w pełni zrozumie chwilę obecną nie będzie już miał nic do zrobienia, ani za niczym nie będzie podążał."

https://www.youtube.com/watch?v=iXr4rA1yHW8

https://www.youtube.com/watch?v=2clFuYx_Dnw

   ~By SoulOfLion